დეკემბრის შემაჯამებელი პოსტი

გამარჯობათ,
გილოცავთ  ახალ, 2012 წელს, გისურვებთ ყველაფერს საუკეთესოს, ყველაფერს რასაც ისურვებთ და რასაც იმსახურებთ, აგხდენოდეთ!
ეს პოსტი შემაჯამებელია, თუმცა შესაჯამებელი დეკემბრის პოსტები ფიზიკურად არც არსებობს, არც ვირტუალურად რაღა თქმა უნდა . . . :)
ახლა რო გადავხედე არცერთი პოსტი არ დამიწერია ამ თვეს, ამას რამოდენიმე მიზეზი აქვს, რაზეც ახლა არ გავაგრძელებ, საწერი ბევრია.
მოკლედ, დეკემბერი არც თუ ისე საინტერესო თვე იყო. ამინდი ცივი, ტემბერატურამ აშკარად დაიწია, ერთ დღეს თოვლიც მოვიდა, თუმცა ნახვაც კი ვერ მოვასწარი ისე მალე დადნა. . . დღეები ერთმანეთს გავდა, სტუდენტური ცხოვრებაც ნელ-ნელა მოკვდა, ყველა ევროპელი სტუდენტი თითქმის შუა დეკემბრიდან სახლებისკენ დაიძრა, საქართველოში დაბრუნდა გიოც, ჩემი "რუმმეითი".
თუმცა სანამ წავიდოდა ჯერ ჩემი დაბადებისდღე გადავიხადეთ და 4 დღეში კი მისი. ჩემი დაბდღიდან ფიცი ალკოჰოლზე მოვიხსენი და დავიწყე დალევა (თუმცა არა ყოველდღიური).
მთელი დეკემბერი ნერვიულობაში გავატარე მეც და ჩემმა ოჯახმაც საქართველოში. არ ვიცი ადრე დავწერე თუ არა, მათი სალონიკში ჩამოყვანა რომ მინდოდა. მოკლედ რა საბუთები აღარ მოვამზადე, მაგრამ პირველ ცდაზე არაფერმა გაჭრა - მწარე უარი მივიღეთ. თუმცა მეორე ცდა უფრო შედეგიანად დაიწყო, კონსულს ვესაუბრე ტელეფონით და დამპირდა გამოვუშვებო საახალწლოდო. მოკლედ დაიწყო ახალი საბუთომანია. გადარბენა-გადმორბენა დიდხანს არ გაგრძელებულა. 25 დეკემბრის ღამეს პირველის რაღაც წუთებზე უკვე ერთად ვიყავით ჩვენი პატარა ოჯახი. მე, ირინა და ჩემი პატარა ქალბატონი ნინუცა სამთვიანი განშორების შემდეგ კვლავ ერთად ვხვდებით ახალ 2012 წელს. სიტყვები არ მყოფნის ამ ბედნიერების ასაღწერად. მართლაც ძალიან ცუდად ვიგრძნობდი თავს მათ გარეშე. თან ჩვენთვის ევროპული ახალი წელი პირველად დადგება. ახლაც სახლში მცირე მზადება და ფაციფუცია, არა ისეთი როგორც მანდ (წარმომიდგენია გაზქურაზე ადგილი არაა, სახლებში ათასნაირი ოხშვარი ტრიალებს, გარეთ კი ბავშვები ყოველწამიერად საახალწლო "ხლაპუშკებს" ისვრიან). არც ბერძენი ბავშვები უკლებენ, აქაც უკვე გაისმის ფეიერვერკების ხმა.
მოკლედ უკვე რამოდენიმე საათში ახალი წელი გვეწვევა, არ მინდა გადაგღალოთ და მოგაცდინოთ. აქ ვამთავრებ წერას და ყველას ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებთ!
შევხვდებით მომავალ 2012 წელს!
დროებით!
:)

შემაჯამაებელი პოსტი: ნოემბერი

გამარჯობა!
როგორ ხარ?
როგორც მოგეხსენებათ ყოველი თვის ბოლოს შემაჯამებელ პოსტს ვწერ ხოლმე.
ამჯერად კი თუ გულწრფელად მივუდგები საქმეს, შესაჯამებელიც არაფერია.
პირველი თვე ასე თუ ისე საინტერესო იყო: ახალი გარემო,ახალი სახეები, უამრავი საბუთის შეგროვება, მოკლედ სიახლეებით იყო დატვირთული ოქტომბერი.
ნოემბერი კი რატომღაც ძალიან ერთფეროვანი გამოდგა. ახლა პოსტებს გადავხედე და სულ რაღაც 7 პოსტი დამიწერია (ამ პოსტის ჩათვლით 8), თანაც მათგან უმრავლესი არც ეხება საბერძნეთსა და ჩემს აქაურ ცხოვრებას. თითქოს უინტერესო გახდა აქაურობა.
ალბად თქვეთვის, ვისაც ბავშვობაში საოცარ ბერძნებზე გიყვებოდნენ და სკოლაში მითოლოგიით იყავით გატაცებული, ნამდვილად გაუგებარია ჩემი სიტყვები, მაგრამ რაღაცნაირად გამდორდა საბერძნეთული ცხოვრება . . .
რომ ჩამოვედი ასეთ მდგომარეობაში დამხვდნენ ბიჭებიც, გარეთ ცხვირის გაყოფა ეზარებოდათ ზოგჯერ, ხშირად იძინებდნენ დღისით, უნივერსიტეტში საქმე არ ქონდათ და სახლში ჩამჯდრები ადევნებდნენ საქართველოში მიმდინარე მოვლენებს თვალს. მე კი ეს ყველაფერი შოკში მაგდებდა, ახალი ჩამოსული ვიყავი და სულ წანწალის ხასიათზე დამდგარი გარეთ მიმიწევდა გული უნახავი ბავშვივით . . . აკი მეუბნებოდნენ ბიჭები, გაგივლისო მალე. . .  გამიარა უკვე მეგობრებო. მართლაც ყოველი დღე ერთმანეთს დაემსგავსა და თქვენ წარმოიდგინეთ თელავში ჩემი ცხოვრების სტილი და დღიური რიტმი მომენატრა, რომელიც ზოგჯერ ისეთი ქაოტური იყო, სამუშაოდან მუსულს სახლში 5-6 საათზე ლოგინი მაგნიტივით მიზიდავდა. არა რა ლოგინი, სადაც თავს დავდებდი იქ მეყვინთებოდა :))))
მთელი ოქტომბერი სახლი, სტუდენტური კაფეტერია, სახლი, კაფეტერია. ხელმძღვანელს არ შევხვედრივარ, მხოლოდ დღესღა შევხვდი (ამაზე ქვემოთ). უნიში საქმე არაფერი მქონდა, მარტო ერთი ორჯერ გავშპი ფართებზე და ჩემი მოქალაქეობის საბუთებზე გავედი. სულ ეს იყო და ეს. რამდენჯერაც უნის ექსკურსიაზე დავაპირე წასვლა, იმდენჯერ მივიღე უარი, ადგილი არაა დოქტორანტებისთვისო და მოკლედ 30 დღის ნაცვლა თითქოს ერთი დღე გასულიყოს ისე ვარ ახლა. უი მართლა ინგლისური გამომრჩა კვირაში ორჯერ, რომელიც სიმართლე რომ ვთქვა არაფრის მომცემია, იმიტომ რომ ეს არაა პრივატ გაკვეთილები და ძალიან დიდ ჯგუფთან მუშაობს მასწავლებელი, თან მაინც და მაინც ახალი არაფერია. ;))
მოკლედ ასე თუ ისე ჩაიარა ამ თვემაც და უკვე ორი თვის "ბერძენი" ვარ. ცოტა გაბერძენებული, ვგულისხმობ რა ჩაცმის სტილს და ისევ ქართველი ვგულისხმობ რა დამოკიდებულებებს და მსოფლმხედველობას! ;)
დანაპირები სირბილი, წინა თვის შემაჯამებელი პოსტიდან არ შედგა და რაღაცნაირად ვფიქრობ ზამთარში არ ვირბინო. ალბად მეზარება, თორემ აქ კაი ხანია წვიმები არცაა, სულ კაი ამინდებია. ინგლისურზე ვაგრძელებ და ასევე ვაგრძელებ ვარჯიშს სახლში. რაც მთავარია და მიხარია ვასრულებ დადებულ ფიცს ალკოჰოლის თაობაზე და კვლავ სუფთა ვარ! :)
ახლა ორიოდ სიტყვით ხელმძღვანელზე.
დღეს შევხვდი ქალბატონ ანას. შეხვედრა ჩემდა გასაკვირად ძალიან შინაურული გამოდგა და ძირითადად ჩემი ცხოვრების დეტალებზე საუბარსა და ურთიერთგაცნობას დაეთმო. გაუხარდა ყველაფერს რომ მოვუყევი, ასე ჯობია უნდა გიცნობდე კარგად, რომ ადვილად მუშაობა შევძლოთო. ასევე მომიბოდიშა, მეილებით ძალიან გაწვები და გაწუხებ, მაგრამ მე ოფისი მაწუხებს თავისმხრივ და სხვა გზა არც მაქვსო. გავენდე, ზარმაცი ვარ ცოტა და ასეც მომიხდება მეთქი. :)) ესიამოვნა გულწრფელობა. მერე ჩემი სამუშაო გეგმა ნახა და აღფრთოვანდა, ვხედავ კითხვები სერიოზულად დაგიმუშავებიაო ;) ანუ მიხვდა რომ პატარა ბავშვი არა ვარ და ვიცი რასაც ვაკეთებ რა. მთავარი ეს იყო! მოკლედ დამოკიდებულება შეიცვალა და უფრო ჯიგარი გახდა, მე მომანდო მომავალი შეხვედრის თარიღის არჩევა და უამრავი წიგნი ჩამომიწერა, რაც ამ მოკლე ხანში უნდა წავიკითხო ბიბლიოთეკაში, ასე რომ იმედს ვიტოვებ დეკემბერი საინტერესო იქნება და ნამდვილად დამავიწყებს იმ ერთფეროვნებას რითაც ასე იყო გაჯერებული  ეს თვე.
სხვა რაღა დავწერო არ ვიცი, ამ ეტაპზე სულ ეს იყო.
იმედია კითხულობთ ამ პოსტებს, სულ მგონია მარტო ჩემთვის ვწერ მეთქი. (ვინმემ თუ იცით გამარკვიეთ სად ვნახო რამდენმა კაცმა მოინახულა ესა თუ ის პოსტი?)
გემშვიდობებით მომავალ ვირტუალურ პოსტამდე,
დროებით.
პ.ს. ხვალ გაფიცვაა და აქციები, მოკლედ ოღონდ ამათ დასვენების საბაბი მიეცეთ და რას აღარ გააკეთებენ. აფსუს, ერთი ვანო რას დახატავდათ ახლა! :))))

მე ის უცხო აღარა ვაარ . . .

საღამო მშვიდობის.

აქ ახლა საღამოა მანდ კი უკვე ღამე, გითხარით რომ საბერძნეთი ორი საათით ჩამორჩება საქართველოს? ჰეჰ, ეს რომ მიშამ გაიგოს აუცილებლად გააფორმებდა თავისებურად, სადმე საჯარო გამოსვლაში  :)))

ალბად გეუცხოვათ სათაური . . .

არ ვაპირებ გრძელი პოსტის წერას. . .

ჩემს ცხოვრებაში ცვლილებაა,უფრო სწორად კი გარეგნობაში. მე ის უცხო აღარა ვაარ. (მე ის თამრო აღარა ვარ - გახსოვთ ალბადძველი ქართული კინოფილმიდან.)

მოკლედ ის რასაც ასე ვუვლიდი, რასაც ასე ვუფრთხილდებოდი და ცივ ნიავს არ ვაკარებდი, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით აღარ მაქვს. ჩემი სიამაყე კიკინა მოვიჭერი ხალხნოოოოო . . . და მარტო კიკინას ვინ ჩივის თმა, რომელსაც 2007 წლიდან ანუ უკვე მეხუთე წელია ვიზრდი მთლიანად გადავიპარსე!

მორჩა, გრძელთმიანი უცხო უკვე წარსულს ჩაბარდა.

გუშინ დილით, ძალიან ცუდ განწყობაზე გავიღვიძე. პრობლემები შემექმნა საკუთარ ოჯახთან (თუ ბლოგია და დღიური ცოტა პირადულიც გაგანდოთ შეიძლება). თავი პრობლემებისა გამოიწვია ჩემმა ტყუილებმა, რომელსაც არავისთვის ზიანი არ მოუტანია, თუმცა მაინც ტყუილები იყო და თანაც ჩემებს,ყველაზე ახლობელ ადამიანებს ვაწყენინე. დაწვრილებად არც ღირს . . . უბრალოდ პირობა დავდე და ნაწილობრივ არ შევასრულე. ეს კი 25 წლის (14-ში უკვე 26-ის გავხვდები, საჩუქრებზე არ შეწუხდეთ . . .) დაოჯახებულ კაცს არ ეკადრება. ადამიანი მაშინ ფასობს, როცა სიტყავს ასრულებს, თავს არ კარგავს და ფიქრობს თავის საყვარელ ადამიანებზე.მე კი ერთი ორჯერ "ერორი" მომივიდა . . . პროგრამამ აურია და ამიტომაც, მისი "რეინსტალი" გახდა საჭირო. მარტო რეინსტალისა რა ვთქვა. ზოგადად მიყვარს ხოლმე საკუთარი თავის დასჯა, გაბედნიერება, მუშაობა მასზე. ამ შემთხვევაში თავს ჩემთვის ძვირფასი თმის (მართლაც რამოდენიმე ასეული ლარი მაინც ღირდა) მოკვეთა მივუსაჯე! და განაჩენი "Three Days Grace"-ს აკომპანიმენტით, ნახევარ საათში მოვიყვანე სისრულეში!

ავიღე ხელში ჩემი კიკინა და გიოს დავადექი თავ და წვერ მოპარსული თავზე. ეძინა. დილა იყო, ალბად 9 საათი, გაიღვიძე ბიჭო მეთქი დავუღრიალე და რო გადმობრუნდა. ერთი უაზროდ ამოილუღლუღა რაღაც და კინაღამ ლოგინიდან ისკუპა შეშინებულმა. :)))

ასე დასრულდა ჩემი გრძელთმიანობის ეპოპეა და დაიწყო ახალი იმიჯის ხანა. "გადატვირთვა" მარტო პოლიტიკის ნაწილი კი არაა, ხშირად უბრალო ადამიანებსაც სჭირდება ის. ფიზიკურის გარდა, ცხოვრების წესსაც მოუწევს გადატვირთვა . . . უფრო მეტს ვიჯდები სახლში და მივხედავ თემას, თორემ ხელმძღვანელი მემდურება რაღაცეებს. თემასთან დაკავშირებული პოსტების მოხშირება თუ იგრძნოთ ესეიგი სათქვენოსკენ ვარ და არ ვფლანგავ დროს უაზრობებში. . . 

ასე რომ დაელოდეთ მომავალ პოსტებს!

მე კი დროებით,

მომავალ პოსტამდე გემშვიდობებით!

პ.ს. ისე ბლოგს "უთმო'ს ბერძნული დღიურები" ხომ არ დავარქვა?

გილოცავთ!

გამარჯობა,
როგორ ხარ?
კაი ხანია პოსტი აღარ დამიწერია, არ ვიცი რას დავაბრალო და თავი როგორ ვიმართლო.შეიძლება სიზარმაცის ბრალია, შეიძლება იმის, რომ რატომღაც მგონია ბევრი არ კითხულობს ამ ბლოგს და მესამეც არც ისეთი საინტერესო გადამხდენია არაფერი.
მოკლედ მაინც მოგახსენებთ:
როგორც იქნა ავიღე დროებითი მოქალაქეობის მოწმობა და ამით ვიმედოვნებ ჩემი საბუთომანია ამ ეტაპზე დამთავრებულია. :) ხელმძღვანელთან შეხვედრა გადამედო და ველოდები თვის ბოლოს, ვნახოთ რა იქნება. კიდევ, ვიყავი ერთ ძალიან საინტერესო გამოფენაზე. ეს იყო გამოფენა ტურისტული კომპანიებისა და მათი კლიენტებისათვის. უამრავი პოსტერი თუ ბროშურა წამოვიღე, რომლითაც ავიხდინე ჩემი პატარა ოცნება და ჩემს ოთახში არსებული დიიიიდი შუშაბანდი მთლიანად შევფუთე და გავალამაზე. მგონი ჩემგან ახალი დიზაინერი იბადება.
ახლა კი მთავარზე გადავალ.
დღეს ხომ გიორგობაა. გილოცავთ და გფარავდეთ წმინდა გიორგის მადლი.
სიმართლე გითხრათ ამ დღეს არასოდეს ავღნიშნავდი. თუმცა რადგან გიორგი ვარ (ყავა დამეღვარა, ახალს მოვიდუღებ და მოვალ ახლავე) . . .
5 წუთის შემდეგ . . .
რადგან გიორგი ვარ ყოველთვის ვიღებდი საჩუქრებს. ეს ძალიან მახარებდა. მერე როცა უკვე წამოვიზარდე აღარ ვაქცევდი დიდ ყურადღებას დღესასწაულებს და გიორგობაც მათ შორის დიდად აღარ მხიბლავდა. თუმცა ეს დღე ყოველთვის მახსენებდა თავს, რადგან ჩემი მეგობრის პაატას დაბადების დღეა. პაატა ყოველთვის იხდის დაბადების დღეს 23-ში ან 24-ში და მეც სულ დაპატიჟებული ვარ. ასე ვატარებდი გიორგობას საქართველოში. ახლაც ალბად ფეხზე წამომდგარი იღებს ტკბილი სიტყვების ულუფებს, შევუერთდები მილოცვებს და მეც მივულოცავ პაატას: ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ ძმობილო!
სიმართლე გითხრათ აქ საბერძნეთში საერთოდ არ მაქვს არანაირი დღესასწაულების შეგრძნება. ისედაც ყველა დღე ერთმანეთს გავს, მაინც და მაინც აქტიური ცხოვრების წესით არ ვცხოვრობ(მინდა მაგრამ სად არის?) და აიმიტომაც გუშინ სულაც არ მახსოვდა რომ გიორგობა თენდებოდა. რაღაცნაირად მივეჩვიე, რომ აქ მე ჩემთვის ვარ, არავის ვუნდივარ და ვახსოვარ. ამიტომაც ხშირად მავიწყდება ხოლმე ტელეფონი. ასე მოხდა დღესაც, სახლში დამჩა, გავედი, მერე მოვედი და ვერ ვიპოვე, დავივიწყე. მაინც არავინ რეკავს თქო. მოგვიანებით აღმოვაჩინე გამოტოვებული ზარები და მესიჯი. ძირითადად ზარები ჩემი ოჯახიდან და აქაური ახლობლებიდან იყო. კერძოდ დედაჩემის მეგობარმა ნანა დეიდამ და ჯაბიკოს მამამ, ნოდარი ძიამ მომილოცეს. ოჯახიდან კი საყვედურები მივიღე :( მთელი დღე ცდილობდნენ დაკავშირებას და მოლოცვას, მე კი სულ აღარ მახსოვდა გიორგობა. თავს ნამდვილად არ ვიმართლებ. უბრალოდ მინდა მოვუბოდიშო დედაჩემს და ჩემს მეუღლეს. იმედია მალე მაპატიებენ, გიორგობის დღესასწაულზე რომ ვანერვიულე. ბოდიში კიდევ ერთხელ :(
თქვენ კი ყველას დიდი მადლობა ვინც მომილოცეთ.
კიდევ ერთხელ გილოცავთ! წმინდა გიორგის მადლი ფარავდეს თქვენს ოჯახებს!
გემშვიდობებით მომავალ პოსტამდე,
დროებით!
;)
პ.ს. პოსტის წერისას ყავა გამიცივდა, წავალ კიდევ ერთხელ მოვიდუღებ :)))

ნინუნა (ნაწილი 2 - ვიდეოები)

გამარჯობა!

როგორ ხარ?

ვაგრძელებ პოსტის წერას ჩემს პატარა სასწაულზე. საშინელი ინტერნეტის ხელში ვერ ვახერხებ დიდი პოსტის წერას, რომელიც ყველაფრით იქნებოდა გაჯერებული, ამიტომ ნაწილებად დავყავი. გთავაზობთ ძველი არქივიდან 4 ვიდეოს, რომელიც სხვადასხვა დროსაა გადაღებული. მინდოდა ახალი ვიდეოებიც შემომეთავაზებინა,მაგრამ ინტერნეტი ურევს და ვერ ვახერხებ დიდი ფორმატების ატვირთვას.

ბანაობისას ყოველთვის ასეთი საყვარელი იყო.

http://www.facebook.com/video/video.php?v=104479562904613 - ეს ლინკი კი გადაგიყვანთ ვიდეოზე, რომელიც 2010 წლის დადგომისასაა გადაღებული,მაშინ ნინუცა პირველად იყო ჩვენი მეკვლე და აშკარად გაამართლა, მართლაც კაი ფეხი ქონდა გასულ წელსაც და ამ წელშიც!

ტელეფონომანია - ყველა ბავშვის დაავადებაა მგონი.

ეს კი ერთი წლის რომ გახდა მაშინაა გადაღებული. მომავალ პოსტში ვაპირებ მხოლოდ ფოტოები შემოგთავაზოთ, სადაც ის უკვე გაზრდილია. იმედია შემიწყობს ნეტი ხელს.

მე კი დროებით გემშვიდობებით.

მომავალ პოსტამდე! 

;)

ნინუნა (ნაწილი 1)

გამარჯობათ!
დღეს კვირაა, ძალიან გვიან გავიღვიძე, სახლი გამოვგავე, გიომ ჭურჭელი დარეცხა, მე კარტოფილი შევწვი...  ვისადილეთ . . .
პოსტის წერის ხასიათზე დავდექი, თავში ბევრი თემა მიტრიალებს (სტუდენტური ცხოვრება საბერძნეთში, ვიდეო ლექსი, კიდევ სხვები). თუმცა გადავწყვიტე დღევანდელი ბლოგი ერთ პატარა სასწაულს-სახელად ნინუნას მივუძღვნა.
გუშინ ჩემს მეუღლესთან საუბარში განვიხილავდი მომენტებს, რომლებმაც დიდი გავლენა იქონია ჩემზე, ანუ შემცვალა. აღმოვაჩინე, რომ ერთ-ერთი ასეთ მომენტთაგანი სწორედ ჩემი პატარა ქალბატონის დაბადება გახლავთ. სიმართლე გითხრათ, რამოდენიმე წლის წინ რომ გეკითხათ, დაოჯახებას კაი ხანი არ ვაპირებდი. შვილზე ხომ საუბარიც ზედმეტი იყო. უამრავი მიზანი მქონდა, უფრო სწორად ათასი სისულელეთი ვიჭედავდი თავს. სისულელეებს იმიტომ ვუწოდებ, რომ არაფრის მომცემი იყო ისინი ჩემთვის. პროექტები, რომლებიც წაგების და გულისტკივილის მეტს არაფერს მაძლევდა. მერე დავოჯახდი და შვილზე ფიქრებიც თავისთავად, ძალიან სწრაფად მოვიდა. როგორც მოგეხსენებათ მაინც და მაინც აზიატი არ გახლავართ და ვაღიარებ, რომ პირველი შვილი "ოქროს მანცარიანი" ბიჭი სულაც არ მინდოდა. საქართველოში ეს ხომ ძალიან პოპულარული სახუმარო და საშაყირო თემაა. ყველა კაცს პირველი შვილი ბიჭი უნდა. შემთხვევით თუ "პროექტი" ჩაუვარდა და გოგო დაიბადა, მტრისას... საძმაკაცოს ყბიდან მინიმუმ ნათლობამდე ვერ ამოვა. პანჩურებსაც უნდა კაცურად გაუძლოს. ტრადიციაა ასეთი თუ არ გსმენიათ - პანჩურს ურტყამენ ახალ მამიკოს, თუ გოგო შეეძინა. სისულელეეე :)))
აღარ მახსოვს პანჩური მეც მითავაზეს თუ არა, მაგრამ ძალიან ბედნიერი რომ ვიყავი ეს დღემდე მახსოვს, თან მაგრად ვნერვიულობდი, როგორ გავუგებდით მე და ეს პატარა სასწაული ერთმანეთს, რომელსაც სხვათაშორის პირველად მისი დაბადებიდან ასე 10 წუთში შევხვდი სამშობიაროს ტალანში. რაღაც-რუღაცეებში გახვეული, მთლად თეთრი იყო  და ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა თვალებ დახუჭული. თავისნათქვამა რომ იქნებოდა თავიდანვე მივხვდით. ჩვენ 8-ში გვქონდა მისი ამ ქვეყანაზე ვიზიტი დაგეგმილი, მაგრამ თვითონ აირჩია ქალბატონმა და აგვისტოს ხუთის გამთენისას დაგვაფეთიანა. მოკლედ მოვიდა და თავდაყირა დააყენა ჩვენი ცხოვრება. მეც, რომ ვიხსენებ ძალიან შემცვალა, ძირფესვიანად თქო ვერ ვიტყვი, მაგრამ კაი გვარიანად. თავიდანვე შეგვაყვარა თავი ყველას.
საერთოდ ძალიან არ მიყვარს ჩემი პირადულის გამომზეურება. ინტერნეტში დადება ყველაფრის რაც შენ გეხება ჩემთვის მიუღებელია, ერთი წელი საერთოდ ფოტოებსაც არ ვდებდი ფეისბუქზე. მაგრამ ამ ბოლო დროს ცოტა დავიწყე შეარი. არ ვიცი ეს ცვლილება რამ გამოიწვია, არც მინდა ფიქრი, უბრალოდ ვწონი რა შეიძლება დავდო და რა არა. არ გეგონოთ თავს ვუფრთხილდებოდე ან იმიჯს, ძალიან რომ მკიდია სხვები რას ფიქრობენ ჩემზე მოგეხსენებათ ყველას. უბრალოდ ზოგი რამ მე თვითონ არ მსიამოვნებს და ჩემთვის რაც მიუღებელია, ვერც გავაკეთებ. ეს ყველაფერი კი იმას მოვაყოლე, რომ აქამდე არასოდეს დამიდია ოჯახის ფოტოები ჩემთან, ვიდეო ხომ მითუმეტეს. საჭიროებაც არ იყო. ნინუცას თავისი ფეისბუქ ექაუნთი აქვს (http://www.facebook.com/profile.php?id=100002271242867)  და მის ფოტოებს იქ ვდებთ ხოლმე. თუმცა ამ პოსტს აშკარად ჭირდება მცირე ვიდეო მასალები არქივიდან,ხოდა ცოტას დავდებ-თქო გადავწყვიტე. ეს ხომ ისტორიაა და ეს პოსტიც ისტორიის ნაწილად იქცევა მოგვიანებით, ამიტომ მინდა ვიდეო მასალებით შევაზავო.

 დღემდე არ მესმის ეს უაზრო ჩვრებში გახვევა რათ უნდათ ბავშვებს, ახლა რომ ვუყურებ რა მჭიდროდ იყო ბავშვი შეკრული გული მისკდება. საშინელებაა . . .
გადიოდა თვეები, ნინუცაც ჩვეულებრივ იზრდებოდა, როგორც ყველა ბავშვი. უბრალოდ მე ვნერვიულობდი მუდამ. ვნერვიულობდი, რომ სამუშაო არ მქონდა და სულ მეგონა, რომ ამის გამო ბავშვს რაღაცას ვაკლებდი. თუმც ასეც არ იყო, მას რაც ჭირდებოდა ყველაფერი ქონდა. სათამაშოებიც უამრავი იყო, საჩუქრებიც. 40 დღის შემდეგ მოვნათლეთ . . . თუმცა მე ნათლობას არ დავსწრებივარ, თბილისში გახლდით საქმეზე. ეს რომ ესმით, ხალხი გაოცებული მიყურებს ხოლმე. შენ რა შვილის ნათლობაში არ ყოფილხარო? :))) მეც მეღიმება, რა უნდა ვუპასუხო არ ვიცი :) საერთოდ ხშირად არ მახასიათებს ტიპიური დამოკიდებულებები და ზოგჯერ არც სტერეოტიპული მამა არ გახლავართ. ეს ზოგჯერ უცნაურად ჩანს ან ჟღერს, ალბად ნინუცაც ასე არასტერეოტიპულად გაიზრდება და ეს ჩემი აზრით კარგია. არ შეიძლება ყველა ერთმანეთს გავდეს და ყველა ერთნაირად აზროვნებდეს.
პირველი რამოდენიმე თვეს ცოტა გვაბრაზებდა, უფრო სწორად გვაღვიძებდა, თავიდან მიჭირდა, მაგრამ მერე მივეჩვიე. საერთოდ ასე ყოფილა, შვილის გამო შეგიძლია ყველაფერს მიეჩვიო ან პირიქით გადაეჩვიო, ესაა გრძნობა, რომელსაც მთების გადადგმა შეუძლია.

მისი ძილი ხომ ყოველთვის მაოცებდა და გადავყავდი ჭკუიდან. სულ პატარას ასე მუცელზე უყვარდა წოლა, შემდეგ სხვანაირი ძილი დაამუღამა,მთელი ღამე ტრიალი და პოზების ცვლა. ამ ბოლო თვეებში კი თავქვეშ ისწავლა ხელების ამოდება და ასე დალხენილად დაძინება. ზოგჯერ შემშურდება ხოლმე ასე უდარდელად დაძინებულს რომ ვხედავ, თუმცა რაც აქ ვარ მეც უდარდელად დავიწყე ძილი. ერთიანად რომ მოვწყდი იმ ალიაქოთს რაშიც ვცხოვრობდი ძალიან მოვეშვი. სულ ძილი და დასვენება მინდა. ნინუცას დაძინებაზე კი კიდევ ერთს გავიხსენებ. როცა ირინა, ჩემი მეუღლე მიდიოდა სახლიდან და ბავშვს ძილის დრო უწევდა, იწყებოდა ჩვენი ტანჯვა. თავისი საყვარელი რძის გარეშე მისი დაძინება ერთ საოცრად რთულ დავალებას წარმოადგენდა. ვიწყებდით (ხან მე, ხან დედაჩემი და ხან სოფუნა, ირინას და) მისი კომპიუტერით დაძინებას. ანუ ვურთავდით საბავშვო კლიპებს და ვცდილობდით ასე კომპიუტერის სკამის რწევით მის გაბრუებას. ეს თუ არ შველოდა მერე ხელში ავიყვანდით და ვურტყავდით წრეებს ოთახს, ხან მთელ სახლს. ზოგჯერ კი ესეც რომ არ ჭრიდა ჩაგვყავდა დაბლა და ეზოსაც ვკრუგავდით. ბოლო ხერხი კი თუ არანაირად არ დახუჭავდა თვალებს მისი მანქანით დაძინება იყო. ეს იყო ჯოკერი ამ საქმეში. ქანცგამძვრალი ბევრჯერ ჩავმჯდარვარ მეზობლად მდგარ ტაქსებში და მისეირნია ნინუცათი ხელში. მანქანა მაქსიმუმ 10 წუთში აძინებდა. თუმცა სახლში მოსვლის მერე იწყებოდა კიდევ ერთი რთული პროცედურა - ჩაძინებულის უმტკივნეულოდ ლოგინზე გადაწოლა. ოხ რამდენჯერ გაღვიძებია 2 საათიანი უძილობისა და ტაქსებით სეირნობის შემდეგ ასე დაღლილს ლოგინზე გადაწვენისას. რამდენჯერ დაურეკიათ სამსახურიდან და გამოვულანძღივართ დაგვიანების გამო, ჩემი მიზეზი კი ნათელი იყო, ნინუცას უძილობა. დაძინება არც ახლა უყვარს, თუმცა თუ დაღლილია თვითონვე მოითხოვს ხოლმე. ისწავლა როგორ აღიდგინოს ენერგია რომ მერე ყველას გამოაცალოს ის, ვინც გარშემოა. :))))

ეს მისი პირველი მუსიკაა, ეს მუსიკა აძინებდა ხოლმე. მერე ნელ-ნელა სხვა რაღაცეების მოსმენაც დაიწყო. ცოტა რომ წამოიზარდა უკვე კომპიუტერთან დასკუპდა. მეც გადმოვუწერდი ხოლმე საბავშვო კლიპებს ნეტიდან და მთელი დღე ვატრიალებდით. მგონი მთელმა ოჯახმა თუ სამეზობლომ ზეპირად ვიცით უცხოური თუ ქართული საბალღო-სალაღოები.:) თავიდან GUMMY BEAR უყვარდა ძალიან, მერე დისნეის მულტფილმის სიმღერები, ცოტა ქართულებიც ბასტი-ბუბუდან. მერე ერთი უცნაურად ჩემი ბავშვობის კლიპები ამოიჩემა. ბავშვობაში ორი სიმღერა მაქვს ჩაწერილი და იმის მოსმენა უყვარდა განსაკუთრებით. შეეძლო საათობით ეყურა თავისი "პატარა" მამიკოს "შედევრებისათვის". ეს ყველაფერი ძალიან მაღიზიანბდა ზოგჯერ და თავატკიებული ვწყევლიდი იმ დღეს მე რომ მომღერლობა გადავწყვიტე. ჩემს ორ ვიდეო კლიპს შორის იყო ასევე ჩემი მუსიკის მასწავლებლის ვერიკო სახიაშვილის ვიდეო კლიპი სანთელზე და ჩამქრალ სიყვარულზე. მგონი ვერიკომ არც იცის, ეს სიმღერა დღემდე პოპულარული რომაა ჩვენს სახლში. ნინუცას ალბად მილიონჯერ მაინც ექნება მოსმენილი. ამ ბოლო დროს, სანამ წამოვიდოდი სტეფანის სიმღერები შეუყვარდა, სერიალიდან Lazy Town. კიდევ მრავალი საბავშვო მუსიკები. რაც წამოვედი კი  ქართულ საცეკვაო მუსიკას გაუტაცია ქალბატონი და სკაიპის მეშვეობით მიტარებს ახლა კონცერტებს. ცეკვაზე და სიმღერაზე გაგიჟებულია და არც მიკვირს. მეც ჭკვა მეკეტებოდა სიმღერაზე და ალბად ღმერთს რომ ცოტა მეტად დავეჯილდოვებინე სმენით, კიდეც ავირჩევდი ამ პროფესიას. ჩემს მეუღლეს კი ნამდვილად აბსოლუტური სმენა აქვს და ალბად ნინოსაც ამიტომ უყვრას მუსიკა და ცეკვა.

ასე სიმღერა-ცეკვაში გავიდა ერთი წელი. სიმართლე რომ გითხრათ, ვიდეოებს ვარჩევ და არც კი მჯერა რომ ეს ყველაფერი მართლა იყო. ამხელა როდის იყო თითქოს აღაც კი მახსოვს, ახლა რომ გაზრდილს ვუყურებ . . . თუმცა ჯერ რა დროს გაზრდაა, პატარაა ისევ. ერთი წლის რომ შესრულდა დაბადებისდღე გადავუხადეთ. ვინ აღარ გადაგვეკიდა - არ შეიძლებაო, მაგრამ ჩვენ მაინც ავღნიშნეთ. საერთოდ ძალიან "მეკეტება", როცა მსგავს ცრურწმენებსა და იდიოტობებს ვისმენ. ესაა რაღაც უაზრო მონაბოდვი და მეტი არაფერი, რომლისაც სამწუხაროდ ხალხს სჯერა. არ შეიძლება რაღაც სიტყვებმა, ჭორებმა და "ტრადიციებმა" გმართოს ადამიანი, რომელიც დაიბადე თავისუფლებისათვის. ხოდა ჩვენც ავდექით და ჯერ სახლში ავღნიშნეთ ბავშვებთან, ნათესავებთან და ნათლია გიოსთან ერთად (მეორე ნათლია გერმანიაში ყავს სამწუხაროდ). აქვე ნათლიაზეც მინდა დავწერო. ვფიქრობ ამხრივ ჩემს შვილს ძალიან გაუმართლა. ორი მამაკაცი ნათლია, ორი ყურადღებიანი და საოცრად კეთილშობილი ადამიანი. გიოც და აჩიკოც ჩემი მეუღლის მხრიდან არიან ნათლიები, თუმცა მეც ყოველთვის მინდოდა რომ სწორედ მათ მოენათლათ ნინუცა. აჩიკო ჯორჯაძე ჩვენი უახლოესი მეგობარია და დიდი ხანია რაც ვიცნობთ საკუთარ ძმასავით. გიოს არც თუ კარგად ვიცნობდი, მაგრამ რაც ნინუცა მონათლა ძალიან დავუახლოვდი. შესანიშნავი ადამიანია, საოცრად ყურადღებიანი. ხშირად დაყავს ნინუცა ეკლესიაში, ან ისე უბრალოდ სასეირნოდ. წამოსვლისასაც სწორედ გიომ გამომაცილა თელავიდან. აჩიკოც ხშირად გვირეკავს და კითხულობს თავის ნათლულს, მოკლედ ვაღიარებ - მშურს ჩემი შვილის, ასეთი ნათლიების გამო. მე სამი ბავშვის ნათლია ვარ, მაგრამ ისეთი ცუდი და უყურადღებო, რომ არც კი მინდა ამაზე ლაპარაკი. მცხვენია, რომ ასეთი ცუდი ვარ, მაგრამ ხშირად ვაბრალებ მათ მშობლებს, რომ ნათლიის შერჩევისა შეცდნენ .:))) (აბა მარტო საკუთარ თავს ხო არ გავამტყუნებ?) :)

დაბადების დღის სუფრის შემდეგ მდინარე ალაზანზე გავქუსლეთ, იჭყუმპალავა ქალბატონმა, ჩვენც ლუდები დავლიეთ და მდინარეს გავეთამაშეთ. კაი დრო ვატარეთ და კაია რომ გვაქვს მე და ირის ერთი კაი თვისება. ყველაფერს ვაფიქსირებთ და ვინახავთ. სწორედ ამ თვისების  მეშვეობით ვალამაზებ ახლა ჩემს ბლოგს ჩემი პატარა სასწაულის ფოტოებით.

 

კაი გამოგონებაა ეს ფოტოკამერა. სამსახურიც ზუსტად საჩემო შემხვდა, უფლება მქონდა სახლში წამომეღო ფოტოაპარატი უნივერსიტეტიდან და იმდენჯერ გამომადგა, აღარც კი მახსოვს. ნინუცასი ალბად 2000 ფოტოზე მეტი მექნება. სამწუხაროა რომ ჩემი Canon და მე დავშორდით ერთმანეთს, უფლება კი მომცეს თან წამომეღო, მაგრამ რაღაც "ნიტო" სიტუაცია შეიქმნა თვითონ სამსახურში და მე თავად გადავიფიქრე მისი აქ წამოღება. მგონი საერთოდ დამავიწყდა კიდეც როგორ უნდა გადავიღო ფოტო. . . 

აქ დროებით ვაჩერებ წერას ჩემს პატარა სასწაულზე.

დაელოდეთ მეორე ნაწილს (ნუ თუ დაგაინტერესათ თავისთავად) 

დროებით ;)

10 ოცნება

გამარჯობა!
როგორ ხარ?
ეს ჩემი მეოცე პოსტია უკვე, კარგა ხანია ვიდეო პოსტი აღარ შემომითავაზებია. ხოდა გუშინ ჩავწერე ერთ-ერთი ჩემი ძველი ლექსი იას ვიდეო კამერაზე და დავაშეარე უთუბში. იმედია მოგეწონებათ და შეარსაც არ დააკლებთ.

http://www.youtube.com/watch?v=COzd8wRvUvw

მომავალ პოსტამდე!
;)

About "Flashmob Show"

გამარჯობა!
როგორ ხარ?
მე კარგად ვარ, ძველებურად, ევროპულად :)
ეს პოსტი მინდა ერთ კონკრეტულ თემას მივუძღვნა.

ალბად ჩემს ერთგულ მკითხველებს მოეხსენებათ ჩემი აქტიურობის ამბავი თელავში. მე ხომ არ შემიძლია ერთ ადგილას გაჩერება, სულ რაღაცას დავეძებ, სწორედ ამ ძებნაში შეიქმნა "თელავური სერიებიც", ვგულისხმობ როგორც ფილმების ციკლს, ასევე ჟურნალს. ხოდა, ჩემი მოუსვენარი ხასიათის გამო სახელი გამივარდა. ყველა საინტერესო პროექტი, ზოგადად ქალაქში თუ უნივერსიტეტში რაღაცნაირად მოდის ჩემსკენ. არ გეგონოთ თავს ვიქებდე, ასეა, ფაქტია. ასე მოხდა გასულ სექტემბერს, როცა მე თავი ამოვყავი ტელე "იმედის" ახალ პროექტში.
ერთ მშვენიერ დღესაც გავიგე, რომ ზემოთ ხსენებული ტელევიზია იწყებდა ახალ სატელევიზიო პროექტს. დავინტერესდი :) ან როგორ არ დავინტერესდებოდი, მე ხომ კამერომანი ვარ, ანუ ადამიანი, რომელიც ყველა კამერაში ეჩხირება. :) რა ვქნა ჩემი სისუსტეა, მაგრამ ამით მართლა მაგრად "ვკაიფობ". ეს ვირუსი ალბად ტელევიზიიდან შემეყარა, სადაც 4-5 თვე დავყავი და მას მერე გამუდმებით მივილტვი კამერებისკენ. ასე იყო, როცა ჯეობარში ვაპირებდი წასვლას (კიდევ კაი არ ამიყვანეს), ასე იყო, როცა გოუ ჯგუფში მოვხვდი, ასე იყო როცა "იმედის" ინტუიციაში წავედი და მოკლედ რა მოთვლის კიდევ  . . .  იმას ვყვებოდი, რომ პროექტით დავინსტერესდი, მაგრამ ჩართვას სიმართლე რომ გითხრათ არ ვაპირებდი, ვინაიდან მთელი გულისყური საბერძნეთისკენ მეჭირა.
თუმცა მოხდა ისე, რომ ერთ დღესაც მე როგორც თანამშრომელი (და არა როგორც დოქტორანტი სტუდენტი) შევხვდი "იმედის" გადამღებ ჯგუფს, რომელიც სამი დღით იყო ჩამოსული ფლეშ მობის გადასაღებად თელავში. ბოდიში მომითხოვია, ვინც პროექტის არსი არ იცის, მაგრამ სიტყვა ძალიან გამიგრძელდება და არ ვაპირებ დაწვრილებით ახსნას და კოტიკოს ან ნუკის როლის შეთავსებას(პროექტის წამყვანები არიან ორივე).
შაბათი იყო თუ კვირა, დავხვდით სტუმრებს. ვიმსჯელეთ და შევთავაზე დაგეხმარებით თქო, გაგარკვევთ ქალაქის სიტუაციაში, სად შეილება გადაღება სად არა,მე ხომ ამ საქმეშ 2 წლიანი სტაჟი მაქვს. თუმცა მალე გამოაშკარავდა მათი მიზანი. გამიკეთეს "პეტლიჩკა" და აბა შენ იცი, შენ იქნები მთავარი გმირიო. დანარჩენის მოყოლასაც არ ვგეგმავ, ალბად ნახეთ  "პროფაილი" და თვითონ ფლეშიც. ან თუ არადა აქ შეგიძლიათ იხილოთ - http://www.myvideo.ge/?act=dvr&chan=imedi&seekTime=15-10-2011+23%3A32
სამწუხაროდ პირდაპირი ეთერის დროს მე უკვე საბერძნეთში ვიყავი. თუმცა თელავი პირველ გადაცემაში უნდა ყოფილიყო, რომელიც სექტემბრის ბოლოს გადიოდა და მეც ვასწრებდი იმედში წასვლას, მაგრამ ჩვენ "ფეისი" იყო დაკავებული და გადაიდო. ნამდვილად დამწყდა გული. მაგრამ რას ვიზავთ, ასეც ხდება ზოგჯერ. თუმცა აქვე საყვედური ჩემს მეგობრებს, რომლებმაც არსად ახსენეს "მთავარი გმირი" ;)
აქ ყოფნის დროს სულ ალბად 2-3 ჯერ ვუყურე ამ გადაცემას. არადა მართლა მაინტერესებდა რა ქონდათ სხვა უნივერსიტეტებს მომზადებული, მაგრამ ეს საზიზღარი ქართული საიტები ხო არაფრის საშუალებას არ მიცემენ კაცს. "თვალი.გე" ურევდა მუდამ,"Myvideo.ge" კიდევ გაბლატავებულა და საზღვარგარეთიდან შემოსულ მომხმარებლებს ფულის გადახდის გარეშე არ უშვებს, ალბად გონიათ აქ ყველა ქართველს ისეთი დალხენილი ცხოვრება აქვს, რომ ერთი-ერჯერ ქართულ არხებს რომ შეავლოს თვალი ევროებს გადაიხდის :(
ვუყურე ჩვენს პირველ პირდაპირს. მაგრადაც ვინერვიულე. ბიჭები ჯერ კიდევ აქ იყვნენ, ვბალეშიკობდით ერთად თელავს და ძლივს რომ გადავღოღდით ძალიან გავიხარეთ. ეს ვნახეთ იმედის საიტის მეშვეობით სადაც პირადპირი ეთერი ქონდათ.
მერე კიდევ ერთი გადაცემა ვნახე სხვების, აა მახსოვს სამედიცინო იყო ერთ-ერთი და ძალიან მომეწონა. აი ის იყო მართლაც ფლეშმობი.
ვიცოდი ჩვენებიც მალე იქნებოდნენ. მეორე ტურში თითქოს გართულებული დადგმები უნდა ყოფილიყო - არავითარი ცეკვა და სიმღერაო, მეც როგორც "პატრიოტი" უნელი, თავს ვიჭყლეტავდი იდეების ძებნაში. იქნებ რამე მომაფიქრდეს და დავეხმარო სცენარის ამბავში თქო. მაგრამ საბოლოოდ ისევ იმედმა მოიტანა იდეა. ზოგადად იმედის იდეებზე მე მაგრად ვკაიფობ. არ გახლავართ სცენარისტი, მაგრამ რაღაც უკეთესის მოფიქრება მგონია შემიძლია. ამხელა ტელევიზიაა, ასეთი გრანდიოზული ფული დევს პროექტში (15 ათასი თვითოეული უნივერსიტეტიდან) და მართლა ვერ ვხვდები ვინმე კრეატიული ტიპი რატომ ვერ დაიქირავეს იდეებისთვის. მოკლედ ასეა თუ ისე, ვერც ჩვენ ვივარგეთ, თელაველებმა. როგორც გავიგე იდეების სერიოზულ კრიზისს განიცდიდნენ უნიში და ბოლოს ისევ იმედმა აიღო თავის თავზე ინსცენირების მოფიქრება. სამწუხაროა, რომ კახური გონება ვეღარ ჭრის . . . ასევე შეგვეცვალა "ფეისიც". დუტა პაატამ ჩაანაცვლა. მივესალმები! მე თავიდანვე გავიძახოდი რომ დუტა არ უნდა ყოფილიყო ფეისი, რომ პაატა უმჯობესი ვარიანტია. აქ პიროვნული არაფერია. დუტას არასოდეს სცალია, გადაღებიდან გადაღებაზე დარბის. თან კრეატივს რაც შეეხება, მგონია პაატა უფრო მაგარია. ეს ჩემი აზრია. ;) ასე რომ მოხარული ვარ, პაატას რომ "ჩავბარდით"!
გუშინ მთელი დღე ვახსენებდი თავს არ დამვიწყებოდა რომ 21:00 ზე გადაცემა იწყებოდა (ჩვენ და საქართველო 2 საათითაა დაშორებული).
ჩემი საშინელი ინტერნეტის გადამკიდე მეშინოდა რომ ვერ ვნახავდი თელაველების პერფორმანსს. მართლაც გადაცემის დაწყებისთანავე აღმოვაჩინე, რომ ინტერნეტი "მიკვდებოდა", ხოდა დავიხურე ქუდი და გავქუსლე უახლოესი ინეტერნეტ კაფისაკენ. მივედი, მოვეწყე და ჰოი საოცრებავ, "იმედის" დალოცვილი პირდაპირი ეთერი არ მუშაობს თურმე. ანუ ირთვება, მიდის წამზომი, მაგრამ არაფერს უჩვენებს.:( გამოვშტერდი ამის დანახვაზე, ლამის ნომერ პირველი TV-ია საქართველოში და საიტზე პირდაპირი ეთერი არ უმუშავებთ. სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს. ფუუუ, დავასხი თავს ლაფი, მოკლედ გულში მაგრად "დავლოცე" და დავიწყე ალტერნატივაზე ფიქრი. ეს ალტერნატივა კი გაგიკვირდებათ და ჩემი ძველი ჯაბახანა ტელევიზორი აღმოჩნდა. :))))
მართლაც, ასე 10 წუთში უკვე საკუთარ სახლში, თელავში საკუთარ ტელევიზორს ვუყურებდი. არ გეგონოთ სუპერმენის რამე გადამედო :) ისევ ის გიო ვარ, ხუჭუჭა პატარა. უბრალოდ მე, დედამ და ჩემმა მეუღლემ სკაიპის ვიდეო ქოლის მეშვეობით შევძელით ერთად გადაცემის ყურება. თან ვსაუბრობდით კომენტებს ვაკეთებდით, თუმცა ცოტა ანტენა ურევდა, ითიშებოდა ხოლმე ტვ, მაგრამ მთლიანობაში მაინც ვუყურე გადაცემას. :))) ესეც ერთი მაგალითი, იმის, რომ შეუძლებელი არაფერია, როცა შენს გვერდითაა 21 საუკუნის ტექნოლოგიები ;) მადლობა ჩემს ოჯახს!
ახლა უშუალოდ გუშინდელ გადაცემაზე. თვითონ ეთერი იყო სრული დეგენერატობა, იმიტომ, რომ ეს ნანუკა ენას არ აჩერებდა, ვინ დაგვწყევლა, რომ უკვე მეორედ ეგ ქალი ხვდება ჩვენთან ერთად. ძალიან გადამეტებული და მეტიჩრული გამოხტომები აქვს. გამაღიზიანებელია ნამდვილად. მესმის "ფეისია" და თავისებს უნდა გაუწიოს პიარი, მაგრამ ეგ რასაც აკეთეს უკვე ცდება პიარის ჩარჩოებსაც და სართოდ ნორმალური ადამიანის ქცევისასაც :((( ნანუკა გვერძე იყოს და ძალიან მომეწონა ჩვენი ახალი სახე, რომელმაც მშვენივრად გაართვა თავი დაკისრებულ მოვალეობას. ასე გააგრძელე პაატა!
ფლეში სიმართლე გითხრათ არ მომეწონა, ჩემი აზრით პირველი ჯობდა, ვგულისხმობ იდეას და არა შესრულებას, აშკარაა გიოს, ქორეოგრაფს ნამდვილად დიდი შრომა ჩაუდია, მაგრამ მთლიანობაში იდეა მოიკოჭლებდა. პირველ პერფორმანსს ქონდა ძალიან ლამაზი სახე, იყო გამოკვეთილი მესიჯი "გაიღიმე", "ღიმილის დღე" მოუწოდებდა ყველას მხიარულებისაკენ და ფეისიც იყო მეტად დაკავებული და აქტიური. მეორე წარმოდგენაში კი არა, პაატას როლი ძალიან პასიური იყო, არ იყო გამოკვეთილი ლოზუნგი, არ ქონდა ამ ფლეშს სახელი და ცოტა სინქრონიც მოიკოჭლებდა ცეკვის(ეს კი აშკარად დროის სიმცირეს უნდა დავაბრალოთ, ალბად როგორც წინაზე, ესეც ერთ დღეში დადგეს). ძალიან მომეწონა ქალბატონი ნონა ხუმარაშვილი, რომელიც ბაზარში მოვაჭრის როლს ასრულებდა და რომელიც ვითომდა ჩაერთო ამ 90-იანების ჰიტზე აცეკვებულ მასაში. ისე სიმღერაც უკეთესი შეიძლებოდა. მე მაგალითად ამას ვამჯობინებდი - http://www.youtube.com/watch?v=CS9OO0S5w2k&feature=youtu.be
თუმცა მთლიანობაში მაინც ნორმალური იყო და ეს ესემესებზეც აისახა. მესიჯები ხომ ცალკე თემაა, აქ იმარჯვებს არა ის, ვინ უფრო მაგარ ფლეშს დადგავს და გააოცებს ხალხს, არამედ ვინ უფრო მეტს გადარიცხავს. ძალიან ცუდია, რომ ჩვენს ქვეყანაში ჯერ კიდევ იჩაგრებაინ ღარიბი და ნიჭიერი ხალხი, მდიდარი და ნაკლებად ნიჭიერებისაგან. მე ყველაზე მეტად სოხუმის პერფორმანსი მომეწონა, მაგრამ ისინი ვერ გადავიდნენ, არადა ეკუთვნოდათ, ისევე როგორც ჩვენ. მიხარია ჩვენი წარმატება, მიხარია, რომ გააქტიურდა ხალხი და უკვე მოერეზე გავედით ამ ტურში. იმედი მაქვს მომავალში მთლად პირველებიც ვიქნებით, გააჩნია რამდენად მოიფხეკს ჩვენი უნი ჯიბეებს და რამდენად კრეატიულები ვიქნებით ზოგადად კახელები ;)
აი ასეთია ჩემი მოსაზრებები ამ გადაცემაზე და ზოგადად ჩვენს გამოსვლებზე. უბრალოდ არ შემეძლო არ დამეწერა ჩემი მოსაზრებები. ეს ხომ ბლოგია, სადაც გარდა იმისა რა გავაკეთე და სად ვიყავი, შემიძლია ვწერო რას ვფიქრობ , რა მომწონს, რა არ მომწონს. . .
ახლა კი წავედი, საქმეები დამიგროვდა და მივხედავ,
მომავალ პოსტამდე,
დროებით  ;)

პოლიცია

"მილიცია-პოლიცია, საბუთი არ მომიცია . . ."

ჩემი ბავშვობიდან მახსოვს ეს ფრაზა, დანგრეული მილიციის მანქანების დანახვაზე რომ გავიძახოდით ხოლმე ბავშვები. მახსოვს, ისიც, რომ ხშირად ვთამაშობდით "ომობანას" ან "მაფიოზობანას" და ვამზადებდით ე.წ. პოლიციის ან F.B.-ს თანამშრომელთა მოწმობებს და ვაკრავდით შიგნით სხვადასხვა ჰოლივუდური ბლოკბასტერის გმირების ფოტოებს, რომლებიც მაშინდელ საღეჟ რეზინებს მოსდევდა თან. 

გავიდა დრო და მახსოვს, რომ პოლიციისადმი ზიზღი გაუჩნდა ყველას ჩემს გარშემო, არავის უნდოდა პოლიციელობა და ყველა "ქუჩურს აწვებოდა". იყო ერთი დიდი "ქურდებს სიცოცხლე, ძაღლებს სიკვდილი". ჩემი თინეიჯერობა სწორედ ამ კრიმინალურ სამყაროში ჩაძირულ საქართველოში გავატარე და დღემდე მახსოვს, ის საშინელი სახე მაშინდელი მილიციის, რომელიც ყოველი ჩვენი სოფელში ვოიაჟის დროს იჩენდა ხოლმე თავს. შანსი არ იყო გაგვევლო გზაზე და სოფელ აკურასთან მდებარე "ტეკთან" არ გავეჩერებინეთ, მუდამ ფულს ითხოვდნენ და თუ ვეტყოდით არ გვაქვსო, მათხოვრებივით ძვრებოდნენ საბარგულში, იღებდნენ ყველაფერს რაც იჭმეოდა და არა მარტო. მოკლედ "კანონიერად" გვძარცვავდნენ რა. საშინელება იყო.

მერე კი რაც მოხდა და როგორც გახსოვთ თქვენც.

ახლა რა სიტუაციაა ამ მხრივ ეგეც კარგად მოგეხსენებათ, არ ვაპირებ ახლანდელი პოლიციის ქება დიდებას.მაგრამ უნდა აღინიშნოს, რაც იყო იმას ნამდვილად ჯობია, დაწყნარდა სიტუაცია და აღარც ისეთი კრიმინალური დანაშაულის დონეა, როგორც ჩემს ბავშვობაში. "ქურდული სამყაროც" გააქრეს, თუმცა არაფერი შეცვლილა მასის აზროვნებაში. პოლუსები იცვალა ამ ხალხის მისწრაფებებმა და ერთიდან მეორე უკიდურესობაშიც მოადინა ზღართანი ახალგაზრდულმა ოცნებებმა. ადრე თუ ჩემი სამეგობრო და საახლობლო წრის ბიჭები ქურდობაზე ოცნებობდნენ და "აშავებდნენ", ახლა პირიქით, ყველა საპატრულოში მოხვედრას ლამობს თითქმის და "ათეთრებს" ;) გოგოებიც სულ კრიმინალ და ქუჩის მოჩხუბარ ბიჭებზე რომ კარგავდნენ გონს, ახლა პოლიციელებისა და ძალოვანი სტრუქტურების წარმომადგენელებზე გათხოვებას ესწრაფიან. ადრე თუ "ასეთი იყო ქურდი კაცის ბედი", ახლა "ჩვენი ძალა გამჭვირვალე შენობაშია". ასეა მასაში, რათქმა უნდა გამონაკლისებია და კიდევ კარგი. არ შეიძლება ყველა ერთნაირი იყოს, ყველა ერთ სტრუქტურაში იყოს, ძალაუფლება და კონტროლი ერთს ეჭიროს ხელში. ნებისმიერი უკიდურესობა დამღუპველია საზოგადოებისათვის. ასეთია ჩემი მოსაზრებები, შეიძლება რაღაც კარგად ვერ გადმოვეცი წერისას. მთავარი აზრი კი მგონი გასაგებია.
თუმცა პოსტი ბერძენ პოლიციელებზე უნდა დამეწერა, მაგრამ წერამ და მოგონებებმა შემითრია.
ახლა რაც შეეხებათ მათ.
შორი თუ ახლო კონტაქტიდან გამომდინარე დაახლოებით დავინახე ამათი სახე.
პოლიციას აქ ძალიან მინიმალური ძალაუფლება აქვთ. არ პატრულირებენ როგორც ჩვენთან, თუ დადიან ჯგუფურად, ასე 5-6 კაცი ფეხით, ზოგჯერ ორი მოტოციკლით, მაგრამ ეს ძალიან იშვიათად. ადრეც ვწერდი რა ხანია ჩამოვედი თქო და არ მინახავს პოლიცია მეთქი. პირდაპირ გეტყვით აქ ისინი არავის ადარდებთ, არ ეშინიათ საერთოდ. აი ჩვენთან რომ შიშის სინდრომია, აქ ბერძნებს რომ მოუყვე ვერც კი გაიგებენ შენს მონაყოლს. ვერ აღიქვავენ უბრალოდ. იმიტომ რომ აქ პოლიცია "დაჩმორებულია", თუმცა აქვე ვიტყვი რომ ვაჭარბებ. ვაჭარბებ იმიტომ, რომ ესენი სხვა ხალხია, საერთოდ სხვა. "დაჩმორება" მოდის იქიდან, რომ პოლიციას საქმე არ აქვს. აქ  ეს პროფესია როგორც ვხვდები ძალიან მოსაწყენი და უსაფრთხოა. ანუ ბერძენი ახალგაზრდები არასოდეს ჩხუბობენ, არ ხმარობენ დანას, არ კლავენ, არ ძარცვავენ მაღაზიებსა და სახლებს. მოკლედ აქ თვითონ ხალხია იმდენად წესიერი, რომ მე პირადად პოლიციის საქმეს ვერ ვხედავ რა. მართლა საოცრად წესიერები არიან, ღამის 5 საათზე რო გახვიდე ქუჩაში, საოცრებებს ნახავ. მანქანები დგანან შუაღამისას და შუქნიშანზე ელოდებიან მწვანეს, როცა გარშემო კაციშვილი არაა, პოლიციაზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი. ქართველი პირადაპირ დაადებდა თავს . .  . ასეთია ბერძენთა წესრიგი და შენ რაც გინდა ეძახე ამათ, "გაჭირვებული ევროპელები", "კრიზისში მყოფი ქვეყანა" და ა.შ. თუმცა ისიც უნდა ითქვას, რომ პოლიცია მაინც სუსტია, აქ იმდენი არალეგალია, ყოველდღე მე პირადად შეიძლება 20-30 შემხვდეს, რაღაც-რუღაცეებს რომ ყიდის ჩუმად ქუჩაში და თან გასაქცევადაა გამზადებული. აქ პირადირ ქუჩაში ეწევიან პლანს, იკეთებენ და ამაზე რეაგირება არ ხდება. თუმცა საქმე იმაშია, რომ ჩვენთვის რომ ავიღოთ, თავისი თავის გარდა ეს ხალხი არავის არაფერს უშავებს. თავს იკლავენ და პოლიციაც არ იწუხებს თავს მათი დაკავებით. აქ თუ დანაშაული ხდება მაგას მარტო ჩამოსულები და მაგათგან ქართველები აკეთებენ. ერთი კია პოლიციას აქ ქართველების ეშინია. მე ასეთი შთაბეჭდილება მრჩება ჯერ-ჯერობით.
ამ ცოტა ხნის წინ რომ გითხარით კომპი გამიფუჭდა თქო და გავიცანი ხელოსანი ანჯელო, რომელმაც ასეთი რამ მითხრა პოლიციაზე. მე 2003 წელს მანქანა გამიტეხეს და იქიდან პასპორტი, მართვის მოწმობა და სხვა საბუთები მომპარესო, პოლიციამ ვერ დააბრუნა ისინი. ხოდა ანჯელოც მას შემდეგ დადის თურმე "პრავის" გარეშე. გავიოცე, როგორ რვა წელია საბუთი არა გაქ მეთქი? არაო, არავის გავუჩერებივარ უკვე რვა წელიაო და ახლა მე თვითონ ვინამუსე და შევიტანე საბუთები ახალი მოწმობის ასაღებადო. ასეთია აქ მძღოლებისა და პოლიციის ურთიერთობა.
რაც შეეხება მომსახურებას. რამოდენიმე დღის წინ ვიყავი პოლიციაში, ჩემი ოჯახი მომყავს აქ და საბუთს ვამზდებდი მათთვის გასაგზავნად. მივედი და პირველი რეაქცია ჩემი გამოიწვია შენობამ, ეს იყო ყველაზე უსახური და საშინელი შენობა რაც აქ მინახავს. გავიფიქრე ერთი ვანო არ აწყენდათ თქო ამათ :) ძველისძველი კედლები, ამორტიზებული და საშინლად არაკომფორტული ინტერიერი. მეგონა მომატყუეს და პოლიციის ნაცვლად სადღაც გამაგზავნეს, მაგრამ ფორმიანები რომ დავინახე ვირწმუნე. ინგლისური ხომ არავინ იცის. ვიკითხე და მოიცა მცოდნეს მოვიყვანო ერთმა, წავიდა 5 წუთში მოიყვანა გოგო, დაველაპარაკე და ბოდიში გამომყევი სხვას ვნახავ ვინმეს ვინც დაგელაპარაკებაო, გამაგიჟეს. მერე ამ ყველაზე საშინელი შენობიდან სხვაგან გამაგზავნეს. არც იქ იყო უკეთესი მდგომარეობა, უაზრო შენობა, და საოცრად სხვანაირი პოლიციელები. უცნაური პრიჩოსკებით, არც თუ ისე ნავარჯიშებები და გაბღენძილები, როგორც ჩვენთან, საოცრად თავაზიანები და მხიარულები, წრუპავენ დღედაღამ ფრაპეს და არიან უსაქმოდ. თუმცა ძალიან დებილი ნოტარიუსი შემხვდა იქვე და ისე მომიშალა ნერვები, პოლიციაზეც ავიკრიფე. ინგლისურის აზზე არ იყო და როგორც იქნა მივახვედრე რა საბუთიც მინდოდა, მითხრა ეგ შენ უნდა დაწერო, ჩემი საქმე არააო და მომაგდო ფურცელი, კიდევ კარგი ჩემს მეუღლეს ქონდა დაწერილი ბერძნულად ტექსტი და მეც ერთი საათი გადამქონდა ლეპტოპიდან ფურცელზე. აქ ოფიციალური დოკუმენტის ფურცლები საგაზეთო ჯიხურებში იყიდება და ორმოცი ცენტი ღირს. თვითონ ნოტარიუსის მომსახურებაც ძალიან "კაპიკები" დამიჯდა, ერთი საბუთისთვის 40 ცენტი, მეორესათვის კი 50 გამომართვა მხოლოდ. თან იღიმოდა, უდარდელად წრუპავდა ფრაპეს და რაღაცას მეუბნებოდა ბერძნულად. გამაგიჟა, თავისი სიდებილით, მაგრამ მერე პოლიციელებმა გამიწიეს დახმარება, ამ მართლაც უდარდელმა და საოცრად მეგობრულმა ხალხმა.
აქვე იმასაც დავამატებ, რომ აქ პოლიციასა და სტუდენტებს შორის დიდი უფსკრულია. სტუდენტებს აქვთ საოცრად დიდი ძალაუფლება და პოლიციას რიდი მათ მიმართ.  კანონია ასეთი, რომ სტუდენტურ საცხოვრებლებსა და უნივერსიტეტებში მათი შესვლა არ შეილება. ეს ყველაფერი კი რამოდენიმე წლის წინ მომხდარ ამბავს მოყვა. როცა უნივერსიტეტში პოლიციამ სტუდენტები ჩაცხრილა შემთხვევით. გახსოვთ ალბად, დიდი გამოსვლები იყო და ამის გამო ლამის მთელი მთავრობა გადადგა. ეხ, ნეტავ როდის დადგება დრო ასეთი ძლიერი და ერთხულოვანი სტუდენტური მოძრაობები ჩვენც გვქონდეს :( სტუდენტების თემაზე ცალკე პოსტს ვგეგმავ, ამიტომაც აღარ გავაგრძელებ, ისედაც ბევრი დავწერე.
მოკლედ ასეთია აქ პოლიცია. რომელიც მე პირადად ხან მომწონს, ხან კი ძალიან სუსტად მეჩვენება.
შეფასებები თქვენთვის მომინდია.
დროებით ;)
გემშვიდობებით მომავალ პოსტამდე!

შემაჯამებელი პოსტი - ოქტომბერი

გამარჯობა!
როგორ ხარ?
ესაა თვის შემაჯამებელი პოსტი, რომელსაც ყოველი თვის დასასრულს შემოგთავაზებთ ;)
მოკლედ განვიხილავ და გავიხსენებ რა მოხდა ამ თვეში ჩემს გარშემო.

30 სექტემბერს ჩამოვედი. ძალიან დაღლილი და უძილო (ცოტა მშიერიც) ვიყავი და სიმართლე გითხრათ საბერძნეთი კი არა, ჩემი საოცნებო ესპანეთი და საფრანგეთიც არ მინდოდა იმ წუთას. თან აეროპორტიდან ამირანის სახლამდე თითქმის 2 საათი მოვდიოდით და ისე ავიცრუე გული ამ ორ საათში სალონიკზე, რომ მომდევნო ერთი კვირა მის შეყვარებას დასჭირდა. თუმცა რაღა დაგიმალოთ და ვერ დავიწყებ მტკიცებას, რომ ეგაა და გული მაქ შექანებული აქაურობაზე თქო. თუმც უნდა ვაღიარო, უკვე მედარდება 1 აგვისტო, დღე როცა მე აქაურობას დავტოვებ :((( რა მეშველება ევროპაში ნაცხოვრებს და მის მაჯისცემას აყოლილს თელავში, მეც ვერ გამიგია. თუმც მანამდე ზუსტად 9 თვეა და ეს დრო მახარებს სწორედ.

ერთი კვირა სეირნობასა და სირბილს მოვანდომე, ყოველ დილით დავრბოდი, შუადღეს გავდიოდი სხვადასხვა პარკებში და ჩემს თავს ბერძნულ-ქართული ლექსიკონიდან გაკვეთილებს ვუტარებდი ბერძნულში. ეს იყო ყველაზე უდარდელი 7 დღე სალონიკში, მაგრამ იმედი მაქ მალე ისევ დაბრუნდება უდარდელობა . . .

შემდეგი კვირა ანუ მეორე უკვე ბინის ძებნას, ხელმძღვანელთან შეხვედრას და სხვადასხვა საბუთების გაკეთებას მოვანდომე. ბინაზე გადახდენილი ამბები ალბად გეცოდინებათ, თუ არადა გადახედეთ ძველ პოსტებს. მოკლედ მომღალა იმ მეორე კვირამ და თან იმდენად განსხვავებული ემოციეები მოქონდა ყოველ ახალ კვირას, რომ ძალიან ავიჭერი: ხან სიხარულისგან ვაფრენდი, რომ ამიხდა ოცნება და ევროპაში ვარ. ხან კი დეპრესია-მონატრებები მომივლიდნენ და ამ დროს მეწყებოდა "გაჭედვები", რომლების უმრავლესობამაც ძალიან უმტკივნეულოდ ჩაიარა, ახალი მეგობრების - ამირანის, ჯაბიკოს, გიოს და გულადის დახმარებით. და რაც მთავარია - ფხიზელმა გადავიტანე და ამიტომაც ავცდი ათას სისულელეს, რომლებსაც მე ვეძახი სისულელეებს, იმიტომ რომ მე არ შემფერის და მიყვარს, თორემ სხვებისათვის შეიძლება უწყინარი გართობაც იყოს ;)

მოკლედ ასე ჩაიარა ნახევარმა თვემ.

თვის მეორე ნაწილშიც დალაგება და გაცნობა მიდიოდა, ნელ-ნელა ვსწავლობდი ახალ უბანს, ახალ ცხოვრების სტილს, რომელსაც უნდა მოერგო, თუ არადა წასულია შენი საქმე, თანაც ჩემნაირ მჭამელ კაცს ეს არ უნდა გამოეპაროს. სულ ზეპირად შევისწავლე მესამე კვირეულში, აქაური სუპერმარკეტის მუშაობის საათები, დღეები, ავტობუსის რეისები, იაფიანი მაღაზიები, ნაკლებად ვსეირნობდი, უფრო სახლის საქმეებს მივყავი ხელი.

ბოლო კვირაში კი ნამდვილი ოჯახის კაცი გავხდი. ინდივიდუალურ ცხოვრებას ადრეც ვეწეოდი -  ბანაკებსა და არდადეგებზე, მაგრამ ასე მარტოდ ალბად არც არასოდეს ვყოფილვარ, ხოდა დავიწყე სწავლა - რეცხვა, საჭმლის მომზადება, დალაგება და ა.შ.
ეს ბოლო კვირაც სახლის მოწყობას შევალიე ძირითადად და როგორც იქნა დავლაგდი!

სულ ეს იყო მშრალად და მოკლედ.

თუმცა მინდა დავწერო რისი კეთება მოვახერხე და რისი ვერა. ამას იმიტომ, რომ ჩემს თავს, ჩემს მეორე მეს (რომელიც ძალიან კრიტიკოსი და წუწუნაა) შევახსენო, რომ მთლად უქმად არ ჩაუვლია ამ ერთ თვეს და ცოტა ხანს მაინც დამანებოს თავი, შეეშვას ჩემს სინდისს და მის ქეჯნას. ასე რომ უცხო მეორევ, თავში რომ მიზიხარ იცოდე:

ეს ერთი თვე ერთ დღესაც არ ჩამიგდია ვარჯიში :)
ეს ერთი თვე ერთი წვეთი ალკოჰოლიც არ ჩამიშვია პირში :)
და ეს ერთი თვე პერმანენტულად ვწერ დღიურს, რომელსაც ვერასოდეს ვერ მოვაბი თავი, და საერთოდაც ეს სამი აქტივობა არასოდეს გამომსვლია ამდენი ხნის მანძილზე მანდ, საქართველოში ;)
მგონია კაია, თუმცა ახლა ვაღვიძებ მეორე მეს :

არ მიმეცადინია ინგლისური,
ხელიც არ მიხლია ჩემი თემისთვის,
შევწყვიტე სირბილი, ბერძნულის გაკვეთილები.

ესეც ჩემი აღსარება და საქმეები, რომლებიც მომავალი თვის პრიორიტეტებია, ძველ აქტიბობებთან ერთად.
იმედია, ნოემბრის შემაჯამებელ პოსტში, მათ კვლავ შევხვდებით, ოღონდ როგორც შესრულებულ და ასრულებულ "რამე-რუმეებს" (მიყვარს ეს ყოვლისმომცველი სიტყვები) :)
ასე რომ შემაჯამებელი უცხო ერთი თვით (თავის კრიტიკოს მეორე მესთან ერთად), მე კი რომელიც 2-3 დღეში ერთხელ დებს პოსტებს დროებით გემშვიდობებით ;)
გკოცნით, მენატრებით ;)
მომავალ პოსტამდე!

დაგვიანებული პოსტი

გამარჯობა, როგორ ხარ?

მე კარგად. ძველებურად, თითქმის უცვლელადაა მდგომარეობა აქეთ, თუმცა არც ისე, როგორც მანდ ცრუვიზიები აცხადებენ, არც დიდი შეტაკებები მინახავს მომიტინგეებსა და პოლიციას შორის და არც ქართველებით გაძეძგილი მანქანების კოლონა, რომლებიც ტოვებენ ყველაფერს და თავქუდმოგლეჯილი გამორბიან საქართველოში.

პოსტი 4 დღის წინ უნდა დამედო, მაგრამ მოხდა ერთი სამწუხარო ამბავი - ჩემი ლეპტოპი გაფუჭდა. თანაც ისე, არავითარი გადაინსტალება რომ არ უშველის, ახლაც ხელოსან ანჯელოსთან იმყოფება და ელოდება როდის დასრულდება ეს გაუთავებელი ჰოლიდეები, რომ გამომჯობინდეს და დამიბრუნდეს ;)

სალონიკს ცრემლების არ სჯერა

ორი დღის წინ დასრულდა ჩვენი მეგობრების ოდისეა სალონიკსა და ზოგადად საბერძნეთში. მასტერები, რომლებიც ზუსტად 20 თვის წინ ჩამოვიდნენ ამ მზიან მხარეში უკან, საქართველოში გამოფრინდნენ.

ეს იყო ძალიან ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული დღე. თელაველებს ჯაბიკოს, ამირანს და ქეთის  ფრენა შუადღისით ქონდათ, ბათუმელებსა და თბილისელებს კი მეორე დღის გამთენიისას.

დილით კომპი მივიტანე ანჯელოსთან და იქ აღმოვაჩინე, რომ სატენი ბიჭებთან დამჩენოდა. გავიქეცი, სახლში ჯაბა და მამამისი დამხვდნენ. ნოდარი ძია ძალიან დიდი ხანია არ მენახა. ის მამაჩემის მეგობარი იყო და როგორც თვითონაც გაიხსენა საკმაოდ ხშირად სტუმრობდა ჩვენ ოჯახს. ერთ დროს ჩვენ მეზობლები ვიყავით, მერე ისინი გადაცხოვრდნენ. სიმართლე გითხრათ მე ჯაბას ფაქტიურად არც კი ვიცნობდი, მხოლოდ ვიცოდი, რომ ის ერთ დროს ჩვენს მეზობლად ცხოვრობდა. ფაქტიურად სალონიკში გავიცანი ეს მართლაც გამორჩეული, მხიარული და ძალიან უშუალო პიროვნება, რომელიც თავისთავზე მესამე პირში საუბრობს და ყველას უსწორებს - ჯაბა არა, ჯაბიკო დამიძახეთო J საერთოდაც უნდა აღინიშნოს, ეს მასტერების ნაკადი ნამდვილად დახუნძლული იყო ასეთი ინდივიდუალისტი და გამოკვეთილად ჩამოყალიბებული, ძალიან საინტერესო სტუდენტებით. არ დამეზარება გავიხსენო ნებისმიერი მომენტი, სადაც მე ამას ვგრძნობდი. უბრალოდ შორს წაგვიყვანს ეს საუბარი. მოკლედ იმას ვყვებოდი, ჯაბიკოსთან რომ მივედი, ყველაფერი ჩაბარგებული ქონდა, ამირანი გასული იყო საყიდლებზე. მე ჩემი დამტენი ავიღე და გავიქეცი ანჯელოსთან. შემდეგ ინგლისურის კურსებზე ჩასაწერად წავედით მე, გულადი და მირანდა. გულადი ნამდვილი განძი იყო ჩვენთვის, ვინც საბერძნეთის და საერთოდ ამ ქალაქის აზზე არ ვიყავით. არასოდეს დაზარებია რაიმე კონკრეტულ ადგილზე გამოყოლა, დაკვალიანება.ფაქტიურად მან შეგვასწავლა ყველა ის ოფიციალური თუ არაოფიციალური (ხრიკს რომ ვეძახით ჩვენ) გზა, რომელიც აუცილებელია სტუდენტისთვის, რომ აქ თავი იგრძნოს კარგად. დაგვყვებოდა ყველგან - სასწავლებელში, საავადმყოფოში, მაღაზიებში. სულ დაგვაზეპირებინა სად რა და როგორ იყიდება. როგორ უნდა მოიქცე, რომ არ მოგატყუონ ვაჭრობისას. როგორ უნდა გადაიღო იაფი ფოტოები, რომლებსაც ყოველ ნაბიჯზე გვთხოვდნენ ჩამოსვლისას საბუთების გამო. როგორ უნდა იმგზავრო იაფად, როგორ უნდა მიიღო უფასო ინტერნეტი, როგორ უნდა გაერთო, როგორ უნდა იკვებო, დაიძინო, გაიღვიძო. ეს ადამიანი იყო ჩვენი გიდი და ჩვენი მასწავლებელი, თანაც პროფესიონალი, ნამდვილი და შეუდარებელი...

 მოკლედ, შუადღეც მოახლოვდა. დავიძარით მე და ჩემი “რუმმეითი” გიო ბიჭების სახლისაკენ. იქ უკვე მოეყარათ თავი ყველა წამსვლელსა თუ გამცილებელს. საკმაოდ სევდიანი სიტუაცია სუფევდა, ერთადერთი რაც ამ ყველაფერს არღვევდა იყო ის ფუსფუსი ნებისმიერ გამგზავრებას რომ ახლავს თან. ჩამოვაბარგეთ მესამე სართულიდან ბარგი, მივიტანეთ კორპუსის გვერდით, უძველეს ნანგრევებთან და გავჩერდით. აქ ნაწილი სტუდენტების დაემშვიდობნენ ჩემს თანქალაქელებს, ნაწილმა კი გავაგრძელეთ გზა გაჩერებამდე, სადაც აეროპორტის ავტობუსი უნდა მოსულიყო. ყველა დამშვიდობებას, თუ ის რა თქმა უნდა ახლობელ და საყვარელ ადამიანებს აშორებს, ახლავს ცრემლი. თუმცა ცრემლი უფრო გოგოებს მოადგათ, ბიჭებს კაცურად ეჭირათ თავი, მაგრამ სევდა მაინც იკითხებოდა მათ თვალებში. ცოტა ხანში მივაღწიეთ გაჩერებას, ჯაბა როგორც ყოველთვის მხიარულ განწყობაზე იყო. და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი აზრით, მას ყველაზე მეტად არ უნდოდა ამ ადგილის დატოვება , მაინც ხუმრობდა. მეც ათას სისულელეებს ვაბარებდი თელავში და მაქსიმალურად ვცდილობდი, რომ უმტკივნეულოდ ჩაევლო ამ პროცესს. ავტობუსიც მოვიდა. გადავეხვიეთ ერთმანეთს, მხოლოდ ამირანს ვერ ჩავეხუტე. კაცს, რომელიც მთელი ამ ხნის მანძილზე იყო ჩემი მასპინძელი, რომელიც საშინელი პახმელიის მიუხედავად დამხვდა აეროპორტში და მიპატრონა, როგორც საკუთარ ძმას. კაცს, რომელსაც ყოველთვის შეუძლია გაუგოს ნებისმიერ ადამიანს, ნებისმიერ სიტუაციაში იყოს მშვიდი და მიიღოს სწორი გადაწყვეტილებები. სალონიკში ჩამოსვლამდე ამოს არც კი ვიცნობდი, მხოლოდ შორიდან თუ მოვიკითხავდით ერთმანეთს და ალბად ეს ქალაქი რომ არა ვერც გავიცნობდი ასეთ მაგარ ადამიანს. თუმცა როგორც მოგახსენეთ დამშვიდობება ვერ შევძელი, ისეთი ამბავი ატყდა ავტობუსში . . . ხალხი ლამის ფანჯრებიდან ცვიოდა, გადატენილი იყო ყველა კუთხე-კუნჭული, სულ ძალით, ხელ-ფეხის სრული მიშველიებით ვტენიდით ჩემოდნებს. გიო, როგორც ჩვევია ქართულად გასძახოდა მგზავრებს - ხალხო გადაიწიეთ ცოტაოოო. J ჩემოდანი ჩემოდანს დავადეთ, ხალხიც ცოოოტათი შევაწუხეთ და დაიძრა ავტობუსი. წავიდა ყველაზე ჩემიანი ხალხი . . . დავჩით მე და გიო მარტო L

            შუადღეს კიდევ ერთი საინტერესო ამბავი გადამხდა, თუმცა ამას ცალკე მოვყვები,მინდა ეს პოსტი მთლიანად დავუთმო ჩვენი მეგობრების გამგზავრებას.

            ღამით გულადიმ დაგვირეკა, რაღაც-რუღაცეები, რაც აღარ ჭირდებოდა და ტოვებდა, გადმოგვცა. მაგალითად საკვები, ჭურჭელი, სხვადასხვა საჭირო ნივთები - კარტი, კალამი, სარეცხი ფხვნილი და მოკლედ წვრილმანები, რომლებიც ასე აკლდა ჩვენ სახლს. :)

             მერე ცოტა წავუძინეთ, საათი ზუსტად 03:30-ზე დავაყენეთ.

             მაღვიძარას ხმაზე წამოვხტით და გავქანდით ბიჭების სახლისაკენ, კამარაზე, ანუ იქ სადაც ჩვენ ვართ, როგორც ყოველთვის ხალხი მოძრაობდა, აქ დროს მნიშვნელობა არ აქვს. ხალხითაა ქუჩები სავსე, დადიან გაღიმებულები და გალაღებულები. . . 

           2 წუთში უკვე გიოსთან ვიყავით და გულადის მოლოდინში "გულიანად" ვაცარიელებდით მე ბიჭების სამზარეულოს და გიო კი მათ ოთახებს :) ბათუმელმა გიომ თქვა,რაც ჩვენი ნაყიდია და არ მიგვაქ წაიღეთო. ჩვენც გავავსეთ ცელოფნის პარკები "ნაძარცვით". მგონი გულადის და გიოს ვაჯობეთ ბარგის სიმძიმეში.:)

           20 წუთში უკვე ჩამოვბარგდით, ბარგის ნაწილი და გულადი მანქანით გავუშვით.სიმართლე გითხრათ ჩვენ ორივეს ძალიან მივეჩვიეთ და მათთან დამშვიდობება ძნელი იყო. გადავეხვიეთ ჯერ გულადის. ცოტა ხანში კი გიოსაც. სხვათაშორის ბოლო ხანებში გიოსთან უფრო ხშირად მომიხდა შეხვედრა და ძალიან კარგად გავიცანი. 

ყოველთვის მხიარული, იუმორით სავსე და ჯიგარი ადამიანი, რომელიც დღენიადაგ დასალევს მთავაზობდა და თან დააყოლებდა თვითონვე- ააა შენ ხო არ სვავ, დამავიწყდაო. ადამიანი, რომლის მომზადებულ საჭმელსაც ყოველთვის აღტაცებაშიმოვყავდი.(სამწუხაროდ რეცეპტების ჩაწერა დამავიწყდა). მოკლედ კიდევ ბევრი მოგონებებია მასთან დაკავშირებული, შორს წაგვიყვანს ახლა.                                                                                     დავემშვიდობეთ გიოსაც, უფრო სწორად მე დავემშვიდობე, გიო აეროპორტშიც წავიდა, გოგოებს უნდა დავემშვიდობოოო. მათთან ერთად მიფრინავდნენ ბათუმელი და თბილისელი მაგისტრანტები.

                ასე წაგვივიდნენ ჩვენი მასპინძლები და პატორნები, რომლებიც რომ არა, ნამდვილად დავიკარგებოდით ამ უშველებელ ქალაქში და ვინ იცის რა იქნებოდა საერთოდ ჩვენს თავს. :) რამოდენიმე დღეა წავიდნენ და ხან მე ვახსენებ, ხან გიო. ბიჭებო თუ კითხულობთ, იცოდეთ სულ თქვენ ხსენებაში ვართ და მოგვენატრეთ! ;)

               მინდა წარმატებები ვუსურვო ყველას ვინც ამ ნაკადზე იყო ჩამოსული!

თქვენ კი კეთილი სურვილებით გემშვიდობებით!

მომავალ პოსტამდე!

               :)

ზოგი ადის, ზოგი ჩადის . . .

 მუნიციპალიტეტი

ორი დღის წინ ქალაქის მუნიციპალიტეტში ვიყავით წასული სტუდენტები დროებითი მოქალაქეობის საბუტების გასაკეთებლად. მოკლედ მინდა ავღწერო იქ არსებული სიტუაცია და შევადარო ჩვენსას, სიმართლე გითხრათ იშვიათად მიწევს თელავში სახელმწიფო სტრუქტურებში მისვლა, მაგრამ მაინც, რაღაც ჩემეული წარმოდგენები მაქვს.

დავიწყოთ იმით, რომ ხალხი აზზე არაა სადაა ეს მუნიციპალიტეტი. ქუჩა სადაც ეს შენობაა, არის ერთი ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული ქუჩა, სადაც იმდენად დავიკარგეთ, რომ უკვე გამოტრიალებას ვგეგმავდით. როგორც იქნა მივაგენით და ავედით მეოთხეზე.  მიგვასწავლეს ქსეროქსი, რომელიც ერთ მოცუცქნულ ოთახში იყო. არაფერი გამორჩეული. ჩვეულებრივი ოფისი, ორი თანამშრომლით. ერთი ხუმარა კაცი მუშაობდა და მე მეუბნება, შენზე 5 ევროაო, 4 მივეცი და ვეძებ ერთ ევროიანს და უცბად სერიოზული სახით მთავაზობს -  თუ გინდა შენი ქუდი დამიტოვე, 1 ევროს ნაცვლადო. ჩემ შლაპას უყურებს და თან სერიოზული უჭირავს. ბოლოს გაეცინა J მეც გავუღიმე და მივეცი ერთ ევროიანი. აქ ყველა თითქმის ასეთი ტიპია, უდარდელები, სულ ხუმრობის ხასიათზე არიან. ქუჩაში რომ გაივლი ვერ ნახავ ცხვირ ჩამოშვებულ ან დაბოღმილ ბერძენს. თუ ვინმე შეწუხებული მოდის -ქართველია. ისე გავიწაფე უკვე ქართველების ცნობით, შემირცხვენია პროფესიონალი დეტექტივი. მოკლედ ძალიან ავცდი თემას. ისევ მუნიციპალიტეტს დავუბრუნდეთ.

ქსეროქსები მოვითავეთ და დავბრუნდით მთავარ ოფისში, მეოთხეზე. რაღაცით ქართულ მომსახურების სააგენტოებს კი გავდა, მაგრამ სხვაობა აშკარა იყო.

1.      ყველას ის ეცვა, რაც თვითონ უნდოდა, ანუ უნიფორმები არ აქვთ ამათ.
2.     ვინ როდის ისვენებდა ვერ გაიგებდი, რიგი მომიწია ჩემი და მივედი თუ არა, კაცი მპასუხობს - ვისვენებო. ენდაქსი - ოკ-თქო. მგონია ადგება და ფრაპეს დასალევად გავა. ამან კი ამოიღო ცელოფნიდან კაი ჯიგრული ჰამბურგერი და დაიწყო იქვე ჭამა, ასე 10 წუთი გაგრძელდა, სული მოითქვა და მოუბრუნდა სამუშაოს.
3.         საკმაოდ ხმაურიანი ოფისია. მე, სადაც ქართულ ოფისებში მომიწია ბოლო დროს საბუთებზე მისვლა, ყველგან საკმაოდ წყნარი სიტუაცია იყო, იღიმიან თანამშრომლები და დაბალ ტონალობაში ემსახურებიან კლიენტებს. აქ კი ბაზარი გეგონებოდა - გადაძახილ-გადმოძახილი, ჩხუბი, კამათი. მე ყველაზე დალაგებული ქალი შემხვდა, დანარჩენები გამოლანძღეს. არბენინეს აქეთ-იქით.

მოკლედ ჩემი სუბიექტური შეფასებით ამ სფეროში ჩვენ ბერძნებზე გაცილებით წინ ვართ.

ბიზანტიური კულტურის მუზეუმი

ამავე დღეს მიწვეულები ვიყავით ბიზანტიური კულტურის მუზეუმში, რომელიც რატომღაც შორს გვეგონა, ბოლოს კი აღმოვაჩინეთ, რომ ჩვენი სახლიდან არც ისე შორს ყოფილა, არადა ავტობუსს მოვატარებინეთ თავი შორიდან. წასვლისას ვიდეო ბლოგის გაკეთება ჩავიფიქრე. დავტენე ჩემი სონის კამერა და ბედნიერი წავედი. ცოტა დავაგვიანეთ, თუმცა რომ მივედით ჯერ შესავალ სიტყვას ამბობდა ჩვენი გიდი ათინა, რომელიც არის ასევე ძველი ბერძნული ცივილიზაციის პროფესორი და ერასმუსელებს უკითხავს ლექციებს. შესვლისათანავე მოვიხიბლე მუზეუმის არქიტექტურით. ესაა ძველ ბერძნულ სტილში აგებული მუზეუმი, რომელიც სავსეა უამრავი უნიკალური ნივთებითა და არტეფაქტებით. სიმართლე გითხრათ გადაღებას გადავყევი, ათინას ხან არც კი ვუსმენდი. მინდოდა თქვენთვის მთელი 8 ოთახი, რომელიც 3 საათის მანძილზე შემოვიარეთ მილიმეტრებში მეჩვენებინა, მაგრამ სამწუხაროდ ჩემმა კამერამ დამაღალატა. უფრო სწორად კი დრაივერმა, რომელიც ვინდოუს 7-ს არ აღმოაჩნდა და ჩემი ნახევარ საათიანი ვიდეო პოსტი წყალში ჩამეყარა. თუმცა ჩემთან ერთად იყვნენ ქართველი ბაკალავრები, რომლებმაც პროფესიონალურ ფოტო კამერაზე აღბეჭდეს იქაურობა და შევეცდები უახლოეს ხანში გამოვაგზავნინო ფოტოები და დავპოსტო.

Good By My friends!

გუშინ გამოსამშვიდობებელი ფართი გაიმართა. ერასმუსის ოფისმა ძველი და ახალი სტუდენტები აქაურ საკმაოდ მაღალი დონის რესტორანში დაგვპატიჟა. მიზანი ძველებისათვის გამოსამშვიდობებელი ფართის მოწყობა იყო, ასევე ახლების გაცნობა. ერთ დიდ დარბაზში მოიყარა თავი ქართველებმა, აზერებმა, სომხებმა, სერბებმა, ტაჯიკებმა. ძალიან კარგად გვემსახურებოდნენ რესტორანის პერსონალი. წითელი ღვინო, ალაფუშეტი, სასიამოვნო მუსიკა, სამახსოვრო ფოტოები . . . მოკლედ ჩვენ ახლები ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდით თავს, ძველების თვალებში, რომლებიც საცაა უკვე დატოვებენ ამ მზიან მხარეს, სევდა დავინახე. სიმართლე გითხრათ, მეც ძალიან შევეჩვიე ბიჭებს: ამირანს,ჯაბიკოს, გიოს, გულადის. სამწუხაროა, რომ მიდიან. მინდა წარმატებები ვუსურვო საქართველოში და იმედს ვიტოვებ კვლავ დაუბრუნდებიან ამ ქვეყანას! ეხ რას შევცვლით, ასეთია ამ პროექტის ფორმატი, ზოგი ადის, ზოგი ჩადის :(

ბოლოს სერთიფიკატები გადასცეს და დროშებითა თუ ჭიქებით ხელში საერთო ფოტოებიც გადაიღეს. ეეეხ, 9 თვეში მეც იგივე მელის და ამაზე რომ დავიწყე ფიქრი, საკმაოდ უცხო გრძნობა გამიჩნდა. J თითქოს უკვე ვდარდობ იმაზე, რომ აქაურობა უნდა დავტოვო. L

თუმცა წასვლამდე ძალიან დიდი დროა. უამრავი საქმე მაქვს გასაკეთებელი, უამრავი პოსტია დასადები. J

საღამოს ფართის გაგრძელება დაიგეგმა. აქვე ახლოს ქართული რესტორანი „დაისია“, სადაც წამსვლელ-დამრჩენებმა მოიყარეს თავი. მე სახლში დავრჩი და როგორც იქნა დავასრულე „თელავური სერიების“ #16 ნომრის აწყობა. სამწუხაროდ სახლიდან მიჩვეული, ადვილად ვეღარ ვდებ ნეტში ჟურნალს, მაგრამ ჩემს ფაცე კედელზე თუ შეიჭყეტავთ იქ შეგიძლიათ მისი ნახვა და დაშეარება. 

ასეთი ამბებია აქეთ.

ახლა აქ გაფიცვებია, უნდა დავაკვირდე და ამას ცალკე პოსტი მივუძღვნა.

მოკლედ გემშვიდობებით . . .

მომავალ პოსტამდე ;)

ფოტოები #1

გამარჯობა,
გთავაზობთ პოსტს, რომელიც ფოტოებისაგან შედგება მხოლოდ. ესაა სალონიკის სურათები.
ავტორი ჯაბა გილაძე.
მადლობა ჯაბიკოს დახმარებისათვის! ;)

Το Βε Continued . . . 

აიწონა-დაიწონა

გამარჯობა!
რამოდენიმე დღეა აღარ დამიწერია . . . აცივდა, წვიმებმაც უხშირა. ნელ-ნელა მზიანი საბერძნეთი წვიმიან და ნესტიან ქვეყანად გადაიქცა, თუმცა რაც აქ არ მინახავს ეს ქარია, რომელიც ასე ხშირად მაწუხებს ხოლმე საქართველოში (არ მიყვარს ქარი, რაღაცნაირ შიშს იწვევს ჩემში).
ამინდის ცვალებადობის გარდა, ჩვენსკენ (ვგულისხმობ საკუთარ თავსა და ჩემს Roommates გიოს, გახსოვთ ალბად წინა პოსტიდან) სხვა ცვლილებიცაა. როგორც იქნა წერტილი დაესვა საცხოვრებელ ადგილთან დაკავშირებულ პრობლემას. ორშაბათს ვწერდი "ტკბილ სახლზე" და ამ ისტორიის დასასრულზე ბევრი კითხვა დამისვეს მკითხველებმა (მეგობრებმა). მოკლედ ჩემო კარგებო, სამშაბათს კონტრაქტი უნდა გაგვეფორმებინა ჩვენს "ხაზეინთან", ბატონ ოდისეისთან (ახლაც ძლივს გავიხსენე სახელი, მე ყოველთვის დიონისეს ვეძახდი :) ). თუმცა დილიდანვე "ავკრიფეთ" მე და გიომ, საღამოს ხუთზე კი უკვე მის წინაშე ვიდექით და სხვადასხვა არგუმენტებით ვცდილობდით გაგვემართლებინა ჩვენი წამოსვლა იმ სოროდან, სადაც ორი დღე გავატარეთ. ბოლოს გიომ დაიჩივლა აბა რა ვქნა ბატონო ოდისეი (ამ "ბატონო ოდისეი" -ს ყოველ მეორე წინადადებაში წარმოსთქვავდა და ის კაცი ამაზე ხომ მთლად ცოფდებოდა) ფული არ გვაქვს ჯერ და ვერ გადაგიხდითო. მოკლედ ისე შემობრუნდა სიტუაცია, რომ  ოდისეიმ "გამოგვაგდო"  :))) ჩვენც ეს არ გვინდოდააა :) არადა გვეშინოდა ორი დღის რამე თანხა არ მოითხოვოსო ;) ნახევარი საათის შემდეგ 10 სხვადასხვა ზომისა და ფორმის ჩანთით ქუჩაში დავჩით. გიო წავიდა თავის ახლობლებთან, იქვე მეზობლად, რომ დახმარება ეთხოვა ბარგის გადატანაში. ბარგს კი სად გადავიტანდით თუ არა მეგობრებთან, რომლებიც ჩამოსვლის დღიდან ჩვენი მასპინძლები იყვნენ და არიან. ცოტა ხანში მოდის ბატონი ოდისეი და მეუბნება რომ დაგვეხმარება და ბარგის ნაწილს, რაც მის მოცუცქნულ მანქანაში ჩავა წაგვაღებინებს კამარაზე. კამარა არკაა, უძველესი, სადაც ყველაზე ცოცხალი უბანია, იქ ჩვენი მეგობრები ცხოვრობენ. ვუთხარი გიო მოვა და წაიყვანე ბარგიანად და რაც დარჩება მე ავტობუსით წამოვიღებო. 5 წუთში გავისტუმრე კამარაზე ოდისეი, მისი მეუღლე და გიო. მგონი ოდისეი სწორედ მეუღლემ დაანამუსა - ბიჭები სახლიდან გამოყარე და ბარგი მაინც წააღებინეო. თუმცა, როგორ გითხრათ რომ ცუდი კაცი იყო. უბრალოდ ფული ჭირდებოდა და რა ექნა. იმედია გააქირავა სახლი უკვე სხვებზე და ყველაფერი კარგადაა მისკენ. გიომ მითხრა, გზაში უამრავი ბოდიში მოიხადა ჩვენი ღია ცის ქვეშ დატოვების გამოვო. ასე თუ ისე, იმ "ტკბილ სახლს" დავემშვიდობეთ უმტკივნეულოდ. და კვლავ გადმოვცხოვრდით ჩვენს მეგობრებთან. შევეკედლეთ ორი გზა აბნეული ამირანს და დავიწყეთ ახალი "აპარტამენტის" ძებნა. სად აღარ ვიარეთ, რა აღარ ვნახეთ, თუმცა არადა არ ჩანდა ის რაც ჩვენ გვინდოდა და გვაწყობდა ყველანაირი თვალსაზრისით. ზოგი იაფი იყო, მაგრამ მთლად ცარიელი, ერთი სკამი და ჭიქაც კი არ იყო, გულ წასული კაცი რომ დაგესვა და წყლით მოგესულიერებინა. ზოგიერთი სახლი კი ნამეტანად გამოძეძგილი იყო "ვეშით", თუმცა ფასი ქონდა ისეთი,უცხოელი სტუდენტი კი არა, ადგილობრივების დიდი ნაწილი რომ ვერ შეწვდებოდა.
ასე ძებნაში გავლიეთ ორი დღე და ბოლოს მივადექით (ისევ ამირანის რჩევით) ქალბატონი ევის ოფისს. ევი ასე 45-50 წლის მაღალი, სრული ქალბატონია. აქვს საკუთარი სამაკლერო ფირმა და უამრავი სახლის გასაღები. აქ თითქმის ყველა ოფისი, რომელიც მსგავს საქმეშია საკმაოდ მაღალ დონეზეა აღჭურვილი თანამედროვე ტექნოლოგიებით. პირველ რიგში კომპიუტერით. ეს აუცილებელია. უწერიათ ფოლდერებში ბინების ფოტოები და ამ ელექტრო კატალოგის მეშვეობით მუშაობენ. თუმცა ევის კომპიუტერი არ ჭირდება, სულ ზეპირად იცის რომელი გასაღები რომელი სახლისაა, სადაა სახლი, რა დგას შიგნით, რამდენი ოთახია, რა ფერებია კედლები, რა მდგომარეობაშია ვანა-ტუალეტი, სამზარეულოში რამდენი ჭიქა დგას, მაგიდა რა ფერია და მოკლედ ყველა წვრილმანი. ევიმ რამოდენიმე კარგი ვარიანტი შემოგვთავაზა და შეხვედრაც დავგეგმეთ მათ სანახავად. მეორე დღეს მარტო მივედი, რადგან გიო ლექციებზე იყო, იქიდან მობრუნებული კი თავს ცუდად გრძნობდა (სურდო აქვს) და დაიძინა ამირანთან. მე წავედი და მთელი უბანი მოვიარე ამ მართლაც ენერგიით სავსე ქალბატონთან ერთად. ერთი გენახათ - ჩემზე მარდად ადიოდა კიბეებზე. ვნახეთ სახლი მეხუთე სართულზე, რომელსაც ლიფტი არ აქვს და ამიტომაც შედარებით დაბალი ფასი ქონდა. ორი ოთახით და საკმაოდ დიდი აივანით. ამ ვარიანტმა ძალიან მომხიბლა, გადაწყდა რომ ავიღებდით. (გიომ თქვა - გენდობიო, შენ აარჩიეო). ხოდა მეც ავარჩიე. თუმცა ერთ საათში გაირკვა რომ სახლის პატრონმა ჩვენი გაცნობის გარეშე სახლში შეშვება არ მოინდომა. ვითარება ასეთი იყო: მეპატრონე სხვა ქალაქში ცხოვრობს და ვერ ჩამოვიდოდა ორშაბათამდე. ევიმ უთხრა მე შევუშვებო, თუმცა სახლში დენი არ იყო. მე ვუთხრაი ორშაბათამდე ვერ დავიცდი უნდა შევიდე თქო. ევი რის ევი არის, მოიფიქრა- დაბლა "კიოსკი" გავაღოთო და იქიდან ჩაგირთავთო ჩუმადო ;) მოკლედ ამ სიკეთის ჟამს დარეკა მეპატრონის ცოლმა და ევის უთხრა მე პირადად ჩამოვალ ორშაბათს, უნდა გავიცნო მდგმურებიო. ევი ეკითხება - შენ გათხოვებას ხო არ აპირებო? რა უნდა გაიცნო გადაირიეო? მე რო გეუბნები სანდო ბიჭები არიან ესეიგი ასეაო, ეხლავე უნდა შევუშვაო. იმან კიდევ ერთი ამბავი დაიწია და მოკლედ ისეთი ჩხუბი ატყდა ბერძნულად, ტროას ომის მერე რომ არ ყოფილა ამ დალოცვილ მიწაზე :))) გათიშა ტელეფონი ევიმ და თქვა გიჟია ეს და მე კიდევ გიჟებთან საქმეს არ ვიჭერო, ასე გამოგვეცალა ხელიდან მეხუთე სართულის აპარტამენტი. თუმცა ერთი სართულით მაღლა ამომიყვანა, სხვა შენობაში და მაჩვენა სახლი, საიდანაც ეს პოსტია დაწერილი. ზუსტად ნახევარ საათში გადმოვბარგდი, აქვე ახლოსაა ბიჭების სახლი. ნამდვილად კაი სახლია, თუმცა აკლია მთელი რიგი ავეჯი, მაგრამ ეს არაფერია, მთავარია დავლაგდით ასე თუ ისე. წყალზე და დენზე პრობლემა არაა და ყველაფერი რაცაა სახლში, მუშაობს! :) დავლაგდით და გიომაც გაიღვიძა. ევი იცინოდა - დაიძინა უსახლკარომ და სახლიანმა გაიღვიძაო. "სანამ შენ გეძინა" გამახსენდა :))
ასე აიწონა-დაიწონა ჩვენი დაბინავების ამბები. კიდევ ბევრი მცირე დეტალი იყო, უბრალოდ თქვენი მოღლა არ მინდოდა და მოკლედ დავწერე. რაც მთავარია დავლაგდით და ახლა უკვე შემიძლია დავწყნარდე, მივხედო სწავლას. :))
მადლობა ყველას ვინც ღელავდა და მკითხულობდა, ვინც აშეარებს ჩემს პოსტებს!
გკოცნით, მომავალ პოსტამდეე!
;)

ორშაბათი

2 დღეა წვიმს, მაგრად აცივდა. ხალხიც ერთიანად გადავიდა საზაფხულოდან საზამთრო ტანსაცმელზე. იმედია მალე გამოიდარებს.

Home, sweet home


რაც აქ ჩამოვედი მეგობრებთან ვცხოვრობდი. ერთი კვირა დავეძებდი სახლს და ბოლოს როგორც იქნა ვიპოვეთ მე და გიომ. გიო ბაკალავრია, გორის უნივერსიტეტიდან. ვიპოვეთ და გადავწყვიტეთ გადასვლა. ორი ოთახია, სამზარეულოთი და საპირფარეშოთი. დიდი არაფერი, მაგრამ ისეთია რა სტუდენტებს რო შეეფერებათ. თავისებური სტუდენტური სივიწროვითა და რომანტიკით :) რომანტიკას კი უამრავი ნივთის უქონლობა ქმნის, სახლი თითქმის ცარიელი დაგვხვდა, აქ ავეჯიან ბინებს ცეცხლის ფასი აქ. ჩვენც რაც შევძელით მოვაკოწიწეთ და გუშინ გადავბარგ-ბარხანავდით. თუმცა, სახლი, ტკბილი სახლი არც ისეთი ტკბილი აღმოჩნდა. პირველივე დღეს დაგვაღალატა სველმა წერტილებმა და ახლა ვართ ხელოსნის მოლოდინში :( გიო ფიქრობს რომ სხვა სახლი უნდა მოვძებნოთ, მეც ხან გიოს ვეთანხმები და ხან კიდევ იმ ხმას, რომელიც გულის სიღრმიდან დარჩენას მკარნახობს. სახლს ერთი მინუსი აქვს კიდე, გვარიანად მულტი კულტურულ უბანშია ანუ ჩვენებურად რო ვთქვათ "ჭრელი" ხალხი ირევა რა. ვნახოთ საით გადაწონის სასწორი, ჯერ-ჯერობით კი უინტერნეტოთ ვართ და პოსტი, რომელსაც შენ კითულობ ისევ მეგობრების სახლიდანაა დაწერილი. დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო მასპინძლობისათვის ამირან ჯეირანაშვილს, ჯაბა გილაძეს და გიო აროშიძეს. ისინი რომ არა ძალიან გამიჭირდებოდა ადაპტაცია და საერთოდ დავიკარგებოდი ალბად. ;) მადლობა მეგობრებო და წარმატებები!

საავადმყოფო


დღეს საავადმყოფოში ვიყავი, დროებითი მოქალაქეობის ცნობის ასაღებად ანალიზები ამიღეს. პასუხს ორ დღეში გავიგებ. იმედია ნეგატივი ამოვა (ანუ თუ პოზიტივი ამოვიდა ცუდია ) :)) ისე კი ბერძნების სავადმყოფო რომ აგიღწეროთ დიდი არაფერია, მგონი ჩვენი ცენტრალური საავადმყოფოები ჯობია, მაგრამ რაც შეეხება რეგიონებს, მაგალითად თელავის აავადმყოფოს მაგალითით რომ ვიმსჯელო, ახლოსაც ვერ მოვა. პერსონალი ძალიან დადებითად განწყობილი და დახმარებისათვის მზად მყოფი შემხვდა. ვისთანაც კონტაქტი მქონდა ყველამ იცოდა ინგლისური. ანალიზს რომ ვიკეთებდი კევის გადაგდება მომთხოვეს :))) გამოსვლის წინ კი ახალი საღეჭი რეზინი მომცა და თან ბოდიშიც დააყოლა. ნემსი რომ გამიკეთეს, ერთ-ერთი მედიკი მეკითხება გეშინიაო? არა მეთქი, აბა წითელი რატო ხარო? არადა მართლა არ მეშინოდა, ვუთხარი რომ ნემსებს მიჩვეული ვარ, რომ ტატუირებისას უფრო მწარეა ნემსი, ვიდრე ანალიზების დროს :)) ოოო ტატუო რო გაიგეს - გვაჩვენეო და მოკლედ პატარა ექსკურსია მოვუწყე ჩემი ფეხის გარშემო :))) ჩემი ქლოვერი რომ ნახეს გაუხარდათ, ეგონათ პანათინაიკოსის ფანი ვიყავი :))) ზეგ რენტგენი უნდა გადავიღო და ალბად ახალ ტურს მომაწყობინებენ მხრებზე  :))


თემის ხელმძღვანელი


დღევანდელი დღე ყველაზე გამორჩეული მაინც იმიტომ იყო, რომ თემის ხელმძღვანელთან მქონდა შეხვედრა დანიშნული. დილიდანვე დამეწყო ნერვიულობა და გაგრძელდა მანამდე სანამ მას დავინახავდი. შეხვდრისთანავე კი ძალიან დავმშვიდდი. ქალბატონი ანა ძალიან სასიამოვნო, თავისუფალი და განათლებული ადამიანი აღმოჩნდა. არისტოტელეს უნივერისტეტის დრამა დეპარტამენტში შევხვდით. თავიდანვე დაიწყო ყველაფრის წვრილად გამოკითხვა. სად ცხოვრობო, რა დაამთავრეო, რა ენებზე საუბრობო. მოკლედ ნამდვილად ეტყობოდა რომ დაინტერესდა ჩემით და სერიოზულად მიუდგა საქმეს. ათასი კითხვა დამისვა ასევე უშუალოდ თემის გარშემო, თან ძველი თემების შესახებაც მეკითხებოდა, რაზეც ბაკალავრიატისა და მაგისტრატურის დროს მიმუშავია ან შეხება მქონია. ეს ყველაფერი იმისთვის მინდაო, რომ გავიგო რა ბექგრაუნდი გაქვსო. შემდეგ თემაზე ვისაუბრეთ, მცირე პრეზენტაცია ვაჩვენე, თან ვუყვებოდი თან სურათებსა და ვიდეობს ვაჩვენებდი. დიდი ინტერესით მისმენდა, თუმცა რამოდენიმეჯერ გამაჩერა და მირჩია რომ ინგლისურისა და ბერძნულის კურსებზე მევლო. თვითონ ამერიკაში აქვს დოქტორანტურა დამთავრებული და მის ინგლისურთან ჩემი ინგლისური საკმაოდ უსუსურად გამოიყურებოდა. თუმცა ერთმანეთს ყველაფერი გავაგებინეთ. საუბრის ბოლოს რამოდენიმე სასტარტო სამუშაო მოვნიშნეთ. მოვხაზეთ ერთი კვირის გეგმა და მომავალ შეხვედრამდე დავემშვიდობე ქალბატონ ანას. მოკლედ თემის ხელმძღვანელიც მყავს, ბინაზეც ნელ-ნელა ვწესრიგდები, მოქალაქეობის პროცედურებსაც იმედია მალე მოვრჩები, ერთ თვეში ჩემებიც ჩამოვლენ და შევუდგები ევროპელი სტუდენტის შესაფერის ცხოვრებას. :)
დროებით,
მომავალ პოსტამდე!

რამოდენიმე დღის შთაბეჭდილებები

გამარჯობა!
როგორ ხარ?
სამი დღეა აღარ დამიწერია, ხან ვერ მოვიცალე, ხან ვინდოუსის რეინსტალმა შემიშალა ხელი. . . ამ პოსტში რამოდენიმე თემას შევეხები, მოდი დავიწყოთ.

სინდოსი


სინდოსი არის სოფელი, რომელიც ჩემს უნივერსიტეტთან ყველაზე ახლოსაა და სადაც სტუდენტთა უმრავლესობაა დაბინავებული. სიმართლე გითხრათ თავიდან მეც იქ ვაპირებდი ცხოვრებას, თუმცა მირჩიეს სალონიკი, ვინაიდან მაინც ქალაქია და გარდა ამისა მე როგორც დოქტორანტს საქმე ბევრი არაფერი მაქვს უნივერსიტეტში. ჩემი საქმე ხელმძღვანელთან კონტაქტი და ბიბლიოთეკაა, ორივე მათგანი კი ქალაქშია. ამიტომაც ვარ სალონიკში. თუმცა როგორც ჩემი მეილი იუწყებოდა გუშინწინ სინდოსში უნდა წავსულიყავი. იქაა ბანკი, სადაც რაღაც საქმეები მქონდა. ხოდა ავიღე 80 ცენტიანი ბილეთები და გავუდექი გზას, უნივერსიტეტს(რომელსაც აქ სხვათაშორის ინსტიტუტს ეძახიან) გავცდი და მოვემზადე, რომ შევიდოდი სოფელში, ყველა თავისი "სიმდიდრით" - უაზროთ ჩაყრილი სახლები, ტალახი, იამები, ბარდები, ცხოველები და ბერძენი გლეხები. თუმცა უკაცრავად, შევედი და საოცრად გავოცდი, ალბად იმიტომ რომ აქამდე ევროპული სოფლები არ მენახა. :( ფართო ქუჩები, კოპწია სახლები, ან სულაც 5-6 სართულიანი ლამაზ ფასადებიანი და ტერასებიანი კორპუსები, უშველებელი მარკეტები, ბენზო სადგურები, პარკები, სადგურები და ყველაფერი ის რაც ასე აკლია ჩვენს სოფლებს.
ხალხზე რა მოგახსენოთ არ მქონია შეხება, ვისაც გამოვესაუბრე(გზა ამერია და ვიკითხე) ინგლისური იცოდნენ ცოტა-ცოტა. მოკლედ ეს იყო ისეთი სოფელი, რომელიც ჩვენს ბევრ რაიონულ ცენტრს ათასჯერ რომ ჯობია და ნამდვილად გულდასაწყვეტი იყო ამ ყველაფერზე ფიქრი, იმედია ჩვენც მალე მივალთ აქამდე, თუმცა ერთია - არავითარი ნატო და ევროკავშირი, გრანტები და ვალები არ უშველის სოფელს თუ თვითონ ხალხმა არ ეცადა მისი გალამაზება. მესმის რომ ჩვენებს ძალიან უჭირს, მაგრამ მხოლოდ სიმღერით სოფელი ვერ აშენდება. :)

ბანკი
პირეას ბანკი - ეს იყო პირველი ევროპული ბანკი, რომელშიც მე მივედი როგორც კლიენტი და საკმაოდ მომეწონა. ქართველი კაცის მოუშორებელი ჭირის ხომ იცით, ყველას ბანკთან აქვს საქმე და მათ შორის მეც, გამომდინარე აქედან ხშირად დავრბოდი საქართველოში ამ "ჯოჯოხეთურ მახეში". შეფასება პირეას ბანკის არის დადებით: სისუფთავე, ინტერ-ექსტერიერი, მომსახურება - ყველაფერი მომეწონა. თუმცა ჩემი ყურადღება მიიქცია ერთმა ფაქტორმა. ბანკის 10 თანამშრომლიდან, რომლებიც მე დავლანდე და გავიცანი მხოლოდ ორი იყო ახალგაზრდა, ისიც ერთი უკვე შუა ასაკისკენ გადახრილი. ბიჭიც, რომელიც მე მომემსახურა ასე 25-27-ის იქნებოდა, ანუ ის ყველაზე ახალგაზრდა რომელიც მეჩვენა. აქ იყვნენ ჩემი მშობლების თაობის ოპერატორები, მოლარეები და ა.შ. :)
თურმე ამ ასაკის ადამიანებსაც შეძლებიათ მუშაობა საბანკო სექტორში :))))) ნეტავ ქართულ საბანკო სისტემას რაღა დაემართა?!

ავტობუსები


ბერძენი მძღოლები, ინგლისური ბაი-ბურში რომ არ არიან.
სხადასხვა ფასის ბილეთები - სტუდენტური, ჩვეულებრივი და ა.შ.
არავითარი კონტროლიორები ჰორიზონტზე.
სადგურების გამოცხადება, მონიტორები და სისუფთავე.

პოლიცია


ამ თემაზე მინდა ბევრი დავწერო, მაგრამ რა ვქნა, რომ ჩემი პოსტის ადრესატები არსად ჩანან? :))))) აქ ერთი კვირაა რაც ვარ და სულ ორჯერ მყავს დანახული ფორმიანი ადამიანები :)))) ქუჩაში რომ დადიან ბედნიერი სახით და არავის აჩერებენ. უკვე ხვდებით ეს ცალკე პოსტის თემაა, რომელიც თავისი პარალელებით იქნება გაჯერებული, ამიტომ ელოდეთ! ;)

Love, Peace, Yooo Maaaan

ამას გეტყვის და მუშტს მუშტზე მოგირტყავს-ესეიგიმეგობრულად გესალმება. მერე გეკითხება საიდან  ხარ, თვითონაც გეუბნება თავის ეროვნებას და იქ იწყებს . . . რო მას აქვს ძაფები, რომლებიც სიყვარულის, მშვიდობისა და ყოველგვარი ჯიგრობის სიმბოლოა, რომ ახლა შენი ქვეყნის დროშის მიქსს გააკეთებს და მეგობრობის ნიშნად გაჩუქებს. თან ამას რომ გიყვება უკვე ხელზე გაბავს. შეგიკრავს, ზედმეტ ნაწილს მოჭრის და მორჩა, მინიმუმ ერთი ევრო ამოგაცალა ჯიბიდან. თან გეუბნება რომ ეს საჩუქარია, მაგრამ შენ უნდა აჩუქო სანაცვლოდ. მაგარი არა?! :))))
ესაა ტიპიური არალეგალი შავკანიანების საქმიანობა ამ მზიან მხარეში. სხვათაშორის მგონი ქართველებსაც გადაუსწრეს რაოდენობაში. ვინც ცოტა ფხიანია, სხვადასხვა იაფასიანი "ტავარი" აქ დათრეული და დგა გახსნილი ჩემოდნით ქუჩაში. სათვალე, ბოტასები, საათები, სამკაულები რა გინდა სულო და გულო, იაფად და სწრაფად. თუ პოლიცია გამოჩნდა, უცბად მოკეცავენ ბარგს და გაქრებიან ნინძებივით. ასეთია სალონკის შავი ნაწილი.


ჩამოვიდა 


ეს ნაწილი ჩემი თანამშრომლებისთვის იწერება. ~
ხალხნო არ იღელვოთ ია ჩამოვიდა და კარგადაა. დილით 12 საათზე დავხვდი აეროპორტში(ესენი აეროდრომს ეძახიან). მერე გამოვედით ქალაქში, ავტობუსმა კაი გვარიანად აგვაცდინა სახლს, მაგრამ ფეხით ტანტალიც სასარგებლო აღმოჩნდა. იამ მთელი თავისი მოგონებები ამოშალა. აქ ის მაღაზია იყოოო, აქ ესო. აქ კაი ღიროს ამზადებენო, აუ ამ მაღაზიის გამყიდველი რო დამინახავს ახლა გაიქცევა- გაგიჟებული მყავდა კაცი, შენ ზომა ტანსაცმელს ვერ ვპოულობო :))))) მოკლედ ჩამოვიდა და უკვე შემოიტანა სიცოცხლე სალონკურ ორომტრიალში. მერე დავაბინავე, ბათუმელ დოქტორანტებთან ერთად არის, საკმაოდ მაგარ აპარტამენტში (შურიანი სმაილი) და ორშაბათიდან სწავლას შეუდგება. თუ ვერ დაგირეკავთ არ გაგიკვირდეთ ჯერ კარტა არ აქვს.

მოკლედ, სულ ესაა რამოდენიმე დღის შტაბეჭდილებები თუ ამბები.
მომავალ პოსტამდე
Love, Peace, Yooo Maaaan! ;)