ორი დღის წინ ქალაქის მუნიციპალიტეტში ვიყავით წასული სტუდენტები დროებითი მოქალაქეობის საბუტების გასაკეთებლად. მოკლედ მინდა ავღწერო იქ არსებული სიტუაცია და შევადარო ჩვენსას, სიმართლე გითხრათ იშვიათად მიწევს თელავში სახელმწიფო სტრუქტურებში მისვლა, მაგრამ მაინც, რაღაც ჩემეული წარმოდგენები მაქვს.
დავიწყოთ იმით, რომ ხალხი აზზე არაა სადაა ეს მუნიციპალიტეტი. ქუჩა სადაც ეს შენობაა, არის ერთი ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული ქუჩა, სადაც იმდენად დავიკარგეთ, რომ უკვე გამოტრიალებას ვგეგმავდით. როგორც იქნა მივაგენით და ავედით მეოთხეზე. მიგვასწავლეს ქსეროქსი, რომელიც ერთ მოცუცქნულ ოთახში იყო. არაფერი გამორჩეული. ჩვეულებრივი ოფისი, ორი თანამშრომლით. ერთი ხუმარა კაცი მუშაობდა და მე მეუბნება, შენზე 5 ევროაო, 4 მივეცი და ვეძებ ერთ ევროიანს და უცბად სერიოზული სახით მთავაზობს - თუ გინდა შენი ქუდი დამიტოვე, 1 ევროს ნაცვლადო. ჩემ შლაპას უყურებს და თან სერიოზული უჭირავს. ბოლოს გაეცინა J მეც გავუღიმე და მივეცი ერთ ევროიანი. აქ ყველა თითქმის ასეთი ტიპია, უდარდელები, სულ ხუმრობის ხასიათზე არიან. ქუჩაში რომ გაივლი ვერ ნახავ ცხვირ ჩამოშვებულ ან დაბოღმილ ბერძენს. თუ ვინმე შეწუხებული მოდის -ქართველია. ისე გავიწაფე უკვე ქართველების ცნობით, შემირცხვენია პროფესიონალი დეტექტივი. მოკლედ ძალიან ავცდი თემას. ისევ მუნიციპალიტეტს დავუბრუნდეთ.
ქსეროქსები მოვითავეთ და დავბრუნდით მთავარ ოფისში, მეოთხეზე. რაღაცით ქართულ მომსახურების სააგენტოებს კი გავდა, მაგრამ სხვაობა აშკარა იყო.
- ყველას ის ეცვა, რაც თვითონ უნდოდა, ანუ უნიფორმები არ აქვთ ამათ.
- ვინ როდის ისვენებდა ვერ გაიგებდი, რიგი მომიწია ჩემი და მივედი თუ არა, კაცი მპასუხობს - ვისვენებო. ენდაქსი - ოკ-თქო. მგონია ადგება და ფრაპეს დასალევად გავა. ამან კი ამოიღო ცელოფნიდან კაი ჯიგრული ჰამბურგერი და დაიწყო იქვე ჭამა, ასე 10 წუთი გაგრძელდა, სული მოითქვა და მოუბრუნდა სამუშაოს.
- საკმაოდ ხმაურიანი ოფისია. მე, სადაც ქართულ ოფისებში მომიწია ბოლო დროს საბუთებზე მისვლა, ყველგან საკმაოდ წყნარი სიტუაცია იყო, იღიმიან თანამშრომლები და დაბალ ტონალობაში ემსახურებიან კლიენტებს. აქ კი ბაზარი გეგონებოდა - გადაძახილ-გადმოძახილი, ჩხუბი, კამათი. მე ყველაზე დალაგებული ქალი შემხვდა, დანარჩენები გამოლანძღეს. არბენინეს აქეთ-იქით.
მოკლედ ჩემი სუბიექტური შეფასებით ამ სფეროში ჩვენ ბერძნებზე გაცილებით წინ ვართ.
ბიზანტიური კულტურის მუზეუმი
ამავე დღეს მიწვეულები ვიყავით ბიზანტიური კულტურის მუზეუმში, რომელიც რატომღაც შორს გვეგონა, ბოლოს კი აღმოვაჩინეთ, რომ ჩვენი სახლიდან არც ისე შორს ყოფილა, არადა ავტობუსს მოვატარებინეთ თავი შორიდან. წასვლისას ვიდეო ბლოგის გაკეთება ჩავიფიქრე. დავტენე ჩემი სონის კამერა და ბედნიერი წავედი. ცოტა დავაგვიანეთ, თუმცა რომ მივედით ჯერ შესავალ სიტყვას ამბობდა ჩვენი გიდი ათინა, რომელიც არის ასევე ძველი ბერძნული ცივილიზაციის პროფესორი და ერასმუსელებს უკითხავს ლექციებს. შესვლისათანავე მოვიხიბლე მუზეუმის არქიტექტურით. ესაა ძველ ბერძნულ სტილში აგებული მუზეუმი, რომელიც სავსეა უამრავი უნიკალური ნივთებითა და არტეფაქტებით. სიმართლე გითხრათ გადაღებას გადავყევი, ათინას ხან არც კი ვუსმენდი. მინდოდა თქვენთვის მთელი 8 ოთახი, რომელიც 3 საათის მანძილზე შემოვიარეთ მილიმეტრებში მეჩვენებინა, მაგრამ სამწუხაროდ ჩემმა კამერამ დამაღალატა. უფრო სწორად კი დრაივერმა, რომელიც ვინდოუს 7-ს არ აღმოაჩნდა და ჩემი ნახევარ საათიანი ვიდეო პოსტი წყალში ჩამეყარა. თუმცა ჩემთან ერთად იყვნენ ქართველი ბაკალავრები, რომლებმაც პროფესიონალურ ფოტო კამერაზე აღბეჭდეს იქაურობა და შევეცდები უახლოეს ხანში გამოვაგზავნინო ფოტოები და დავპოსტო.
Good By My friends!
გუშინ გამოსამშვიდობებელი ფართი გაიმართა. ერასმუსის ოფისმა ძველი და ახალი სტუდენტები აქაურ საკმაოდ მაღალი დონის რესტორანში დაგვპატიჟა. მიზანი ძველებისათვის გამოსამშვიდობებელი ფართის მოწყობა იყო, ასევე ახლების გაცნობა. ერთ დიდ დარბაზში მოიყარა თავი ქართველებმა, აზერებმა, სომხებმა, სერბებმა, ტაჯიკებმა. ძალიან კარგად გვემსახურებოდნენ რესტორანის პერსონალი. წითელი ღვინო, ალაფუშეტი, სასიამოვნო მუსიკა, სამახსოვრო ფოტოები . . . მოკლედ ჩვენ ახლები ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდით თავს, ძველების თვალებში, რომლებიც საცაა უკვე დატოვებენ ამ მზიან მხარეს, სევდა დავინახე. სიმართლე გითხრათ, მეც ძალიან შევეჩვიე ბიჭებს: ამირანს,ჯაბიკოს, გიოს, გულადის. სამწუხაროა, რომ მიდიან. მინდა წარმატებები ვუსურვო საქართველოში და იმედს ვიტოვებ კვლავ დაუბრუნდებიან ამ ქვეყანას! ეხ რას შევცვლით, ასეთია ამ პროექტის ფორმატი, ზოგი ადის, ზოგი ჩადის :(
ბოლოს სერთიფიკატები გადასცეს და დროშებითა თუ ჭიქებით ხელში საერთო ფოტოებიც გადაიღეს. ეეეხ, 9 თვეში მეც იგივე მელის და ამაზე რომ დავიწყე ფიქრი, საკმაოდ უცხო გრძნობა გამიჩნდა. J თითქოს უკვე ვდარდობ იმაზე, რომ აქაურობა უნდა დავტოვო. L
თუმცა წასვლამდე ძალიან დიდი დროა. უამრავი საქმე მაქვს გასაკეთებელი, უამრავი პოსტია დასადები. J
საღამოს ფართის გაგრძელება დაიგეგმა. აქვე ახლოს ქართული რესტორანი „დაისია“, სადაც წამსვლელ-დამრჩენებმა მოიყარეს თავი. მე სახლში დავრჩი და როგორც იქნა დავასრულე „თელავური სერიების“ #16 ნომრის აწყობა. სამწუხაროდ სახლიდან მიჩვეული, ადვილად ვეღარ ვდებ ნეტში ჟურნალს, მაგრამ ჩემს ფაცე კედელზე თუ შეიჭყეტავთ იქ შეგიძლიათ მისი ნახვა და დაშეარება.
ასეთი ამბებია აქეთ.
ახლა აქ გაფიცვებია, უნდა დავაკვირდე და ამას ცალკე პოსტი მივუძღვნა.
მოკლედ გემშვიდობებით . . .
მომავალ პოსტამდე ;)
No comments:
Post a Comment