თებერვლის პალიტრა

გამარჯობათ ყველას, როგორ ხართ ჩემო მკითხველო? 

მე კარგად, ჩემსკენ ყველაფერი ნორმალურადაა, გაცილებით უკეთ ვიდრე გასულ თვეებში. სამწუხაროა, რომ სწორედ ახლაღა გავერკვიე საბოლოოდ ყველაფერში (ნუ რაც ჩემს მუშაობას ეხება აქ) და ზოგადად ავუღე ალღო აქაურ ცხოვრებას, სამწუხარა იმიტომ, რომ თებერვლის ბოლოს უკვე უკუთვლას დავიწყებ და ნელ ნელა ჩემი პროგრამის დარჩენილი დღეები მატების ნაცვლად კლებადობაში წავა. სამწუხაროა, იმიტომ, რომ ძალიან მივეჩვიე აქაურობას. გამოგიტყდებით და ასე მგონია ზოგჯერ, თითქოს მთელი ცხოვრება აქ გავატარე, თითქოს აქ დავიბადე. საქართველო კი ჩემი ღამეული სიზმრების ნაწილია თქო. აქ არიან სტუდენტები, რომელთაც ძალიან ენატრებათ მშობლიური მიწა და თითქოს ისევ უცხო სხეულებად გრძნობენ თავს ამ საოცარ ძღვისპირა ქალაქში, მაგრამ ეს მე არ მეხება და ალბად ამის გამო, რომ საკუთარი სამშობლოსავით შევიყვარე აქაურობა წამოსვლისას ვინანებL

ამ მცირე პოსტში, მოკლედ მინდა დავწერო იმ მოვლენებზე რაც თებერვლის თვეში მოხდა. განსაკუთრებული არაფერია გარდა ერთისა- ჩავაბარე ჩემი პირველი პრეზენტაცია, რომელიც ასახავს ჩემს მუშაობას ჩემი თემის გარშემო საბერძნეთში. სიმართლე გითხრათ ძალიან ვნერვიულობდი. რაღაცნაირად გადაჩვეული ვიყავი პრეზენტაციების კეთებას, ჩემს ახალგაზრდობაში ხომ პრეზენტაციების გარეშე ვსწავლობდით უნიში, ხოდა უცხო იყო თქო ვერ ვიტყვი, მაგრამ ბავშვურად კი მიღელავდა გული მანამ სანამ სამსჯავროს წინაშე წავრსდგებოდი. ჩემამდე კიდევ 2 დოქტორანტს ქონდა რეპორტი ჩასაბარებელი, ერთ-ერთ მათგანს დავესწარი და მივხვდი არაფერი იყო სანერვიულო.თუმცა ჩემი ზარმაცი ხასიათის გადამკიდემ წერა ბოლო დღემდე გავწელე და უკვე როცა აღმოვაჩინე, რომ პრეზენტაცია კარს მომდგომოდა ჩავუჯექი კომპიუტერს. მეგობრების მცირე დახმარების წყალობით, რისთვისაც გულწრფელი მადლობას ვუხდი მათ. დილის ათი საათისათვის ყველაფერი მზად მქონდა. გამოვიპრაჭე როგორც მე შემეფერებოდა და ჩემს ძველ სახლში ვესტუმრე გიოს.თან არამი ჩემი სომეხი მეგობარი მახლდა. იქ დაგეგმილი იყო  პრეზენტაციის გენერალური რეპეტიცია . გიოს ეძინა, ცოტახანს გამოიფხიზლა და ისევ წაუძინა მალევე. მე კი გავმართე აპარატურა და მჭევრმეტყველი სახით დავიწყე არამისთვის პრეზენტაციის ჩაბარება. 15-მა წუთმა უცებ გაირბინა. შემდეგ ყავის დალევა გადავწყვიტეთ, მაგარამ გიოს აღარ ქონდა და ამიტომ პირადპირ გავეშურეთ ჩემი ხელმძღვანელის ოფისისაკენ. გზად მომიტინგეებთან ერთად ვიარეთ. ასე 150-200 კაციანი ჯგუფი მთავრობის ქმედებებს აპროტესტებდა. ორიოდ სიტყვით მინდა ამ მტკივნეულ თემას შევეხო,რადგან უკვე შევწუხდი პანიკიორი ქართული ტელევიზიების გადამკიდე. ჩემიანები ლამის ყოველდღე წუხილითა და ვაი-ვიშით მირეკავენ - ხომ კარგად ხართო, აქ აჩვენებენ,რომ საბერძნეთი მთლიანად ცეცხლშიაო, ისვრიანო და ისეთ ნიუსებს აცხობენ თურმე, თვით ბერძნებსაც კი შეეშინდებათ რომ მოისმინონ. არადა სალონიკში, სადაც ჩვენ ქართველი სტუდენტები ვართ არაფერი ხდება მსგავსი, კი მიტინგებია, ხშირად კეტავენ ქუჩებს, პოლიციაც მობილიზებულია, მაგრამ არც ცეცხლს ხსნის ვინმე, არც შეხლა-შემოხლაა. იყვირებენ ერთ საათს და იშლებიან მშვიდად. სხვათაშორის ქართული პოლიციისა და უშიშროებისგან განსხვავებით მიტინგის შემდეგ უკან არ მისდევენ სათითაოდ და არ უკეთებენ ყველა იმ საზიზღრობას, რაც ამ ბოლო დროს ქართული სამართალდამცავების მთავარ საქმედ იქცა. აქ დაშინება, შანტაჟი, იარაღის, ნარკოტიკის ჩადებები, გატაცება და ფიზიკურად ანგარიშსწორება არ ხდება. შეიძლება დააკავონ აქციის მონაწილეები, მაგრამ ყველაფერს ნორმის ფარგლებში აკეთებენ. ეს სალონიკში. რაც შეეხება ათენს, იქ კი ნამდვილად საშინელი სიტუაციაა. ათიათასობით მომიტინგემ გადაბუგა ლამის ნახევარი ქალაქი, დაწვეს მანქანები, მაღაზიები, თქვენ წარმოიდგინეთ თავიანთი საამაყო ისტორიულ მემკვიდრეობასაც არ მოუფრთხილდნენ. ყველაფერი კი გამოიწვია მთავრობის უგუნურმა პოლიტიკამ, რომლის მეშვეობითაც ვალებში ჩაძირული საბერძნეთი ახალი ვალის აღების წინაშე დადგა. აიღეს ვალი და ხალხმა ლამის პარლამენტი აიღო. გადაუარეს ყველაფერს რაც ცენტრში მდებარეობდა და ბოლოს პასუხისმგებლობა ყველა პოლიტიკურმა ძალამ აირიდა. ამ შემთხვევაში ყველაზე საცოდავები ისინი არიან ვის ქონებასაც ზარალი მიადგა და კიდევ პოლიციელები, რომლებიც დაიღუპნენ და დაშავდნენ „მოლოტოვის კოქტეილების“ აფეთქებებისას. L

ეს ყველაფერი კი იმას მოვაყოლე,რომ მომიტინგეები შემოგვხვდნენ პრეზენტაციაზე მიმავალთ მეთქი. სულ მალე უკვე ჩემი ხელმძღვანელის, ქალბატონ ანნას ოფისში ვიყავით, ერთხანს ვისაუბრეთ, შემდეგ კი უკან გამოვბრუნდით, რათა მეგობრებს დავხვედროდით. საერთოდ ჩვენთან წესია - პრეზენტაციაზე“კოლეგების“ ანუ სხვა დოქტორანტი სტუდენტების დაპატიჟება. მართლაც დანიშნულების ადგილას უკვე მელოდნენ სომეხი დოქტორანტი კიდევ ერთ სომეხ სტუდენტთან ერთად, ასევე უზბეკი დოქტორანტი, რომლის პრეზენტაციაზე მე გახლდით და ჩვენიანი, ბათუმელი მირანდა, ასევე დოქტორანტი. ყველა ერასმუსის წარმომადგენელია. პრეზენტაციის წინ როგორც მოგახსენეთ ვღელავდი. მაგრამ როგორც კი ოთახი შეივსო და შინაურული ატმოსფერო ვიგრძენი, ყველანაირი დაძაბულობა მომეხსნა და ისე ავჭიკჭიკდი ინგლისურად, თითქოს ბავშვობიდან ამ ენაზე მემეტყველოს. პროფესორი ანნა შიგადაშიგ მაჩერებდა, მეკითხებოდა ან აზუსტებდა რაიმეს. ზედაპირულად განვიხილე ის ლიტერატურა რაც აქ ყოფნისას გადავიკითხე და ძირითადი პასაჟები რამაც ჩემი ინტერესი გამოიწვია. უფრო დიდი დრო დავუთმე „რაგუცარიაზე“ საუბარს. ერთგულ მკითხველებს ალბად გემახსოვრებათ 4 სერიანი პოსტი ამ საოცარი კარნავალის თაობაზე ჩემი დღიურებიდან. ბოლოს სამომავლო გეგმებიც მოკლედ მიმოვიხილე და ჩემი პირველი პრეზენტაცია ერასმუსში ამით დასრულდა. იყო კითხვები და აგრეთვე შენიშვნები, ძირითადად ხელმძღვანელისაგან. მირანდამ სურათები გადაიღო იას აპარატით, რომლებიც ჩემს ფაცეზე ავტვირთე. სულ მალე კეთილი სურვილებით დავემშვიდობეთ ერთმანეთს. ქალბატონი ანნა აღარ გააგრძელებს ჩემს ხელმძღვანელობას, რადგან ოფისთან რაღაც გაურკვევლობა მოუხდა და საბოლოოდ ვერ შეთანხმდნენ რამოდენიმე საკითხთან დაკავშირებით, რამაც ჩემი დაზარალება გამოიწვია. სამწუხაროა, არადა ნამდვილად ბევრი რამ ვისწავლე მისგან. ახლა კი უხელმძღვანელოდ დავრჩი და ველი ახალს როდის მომიძებნიან. თუმცა პროფესორი შემპირდა, ნებისმიერ დროს დამეხმარება ინტერნეტის მეშვეობით და აგრეთვე პროექტის დასასრულისკენ ერთ სამუშაო შეხვედრაზეც შევთანმხდით. მოკლედ ამ მეტად მნიშვნელოვანმა დღემ კარგად ჩაიარა და მეც დავწყნარდი. ახლა ძირითადად თემისგან ვისვენებ, თუმცა ინგლისურში დავიწყე საკუთარი თავის მომზადება, მე ხომ ისე ვერ დავისვენებ. ჩემი ინტერნეტი ძალიან ურევს  და უინტერნეტობამ ჩემი წიგნებისკენ მიბრუნება გამოიწვია და კიდევ ერთხელ დამაფიქრა იმაზე, თუ როგორ ვცხოვრობდი, როცა არ მქონდა ფეისბუქი, ინტერნეტი და საერთოდ კომპიუტერი.J

თქვენც გაიხსენეთ არ გაწყენთ ;)

ახლა ამით დაგემშვიდობებით და შევეცდები უფრო მეტი პოსტი ვწერო და თებერვლის ისედაც უფერული პალიტრა (ვგულისხმობ ამინდის ერთფეროვნებასა და სიცივეს) ცოტა მაინც გავახალისო ნათელი ფერებით.

მომავალ პოსტამდე, დროებით. J